سیاستمداری که در مقابل کاخ سفید زانو نزد

حزب کمونیست کوبا، از سال ۱۹۶۵ تا سال ۲۰۱۱ تحت رهبری او اداره می‌شد. بر اساس قانون اساسی مصوب سال ۱۹۷۶ میلادی، دبیرکل حزب رهبری حکومت را در دست می‌گیرد.

 کاسترو یکی از نمادها و چهره های اصلی  انقلابی گری در آمریکای لاتین به شمار می‌رفت. به عبارت بهتر؛ انقلابی گری در آمریکای جنوبی و مرکزی با نام فیدل کاسترو عجین بود. او الگوی بسیاری از جوانانی بود که امپریالیسم آمریکا را ننگی برای نظام بین الملل می دانستند.

 در دوران زمامداری فیدل کاسترو در کوبا صنایع و تجارت، ملی‌سازی شد و اصلاحات سوسیالیستی دولت در سراسر جامعه به اجرا درآمد، اصلاحاتی که انجام آنها باعث خشم بیشتر آمریکا از انقلاب کوبا شد.

او همچنین دو دوره دبیر کل جنبش عدم تعهد و یکی از شخصیت‌های تاثیرگذار جهان معاصر بوده است. او جوایز مختلف بین‌المللی به دست آورده و حامیانش او را قهرمان سوسیالیسم، ضد امپریالیسم، بشردوستی و کسی که توانسته استقلال هاوانا را در برابر امپریالیسم آمریکا حفظ کند، می‌دانند.

فیدل کاسترو طی سالهای پس از پیروزی انقلاب کوبا، با توطئه های مختلفی از سوی دو حزب دموکرات و جمهوریخواه آمریکا مواجه شد؛ از توطئه آمریکا برای ترور وی تا توطئه های مستمر برای اضمحلال نظام سیاسی کوبا و انقلاب این کشور.

دو حزب دموکرات و جمهوریخواه آمریکا از اینکه فیدل کاسترو به نماد مقابله با امپریالیسم آمریکا تبدیل شده بود، همواره احساس ترس می کردند. از این رو هر رئیس جمهوری که طی ۶ دهه اخیر در کاخ سفید حاضر شد، از هیچ گونه تلاشی برای مواجهه مستقیم با انقلاب کوبا و شخص فیدل کاسترو فروگذار نکرد.

 با وجود همه این توطئه ها، کاسترو به مقاومت خود در مقابل ایالات متحده آمریکا ادامه داد، مقاومتی که تا آخرین لحظه های حیات وی ادامه داشت.

از سال ۲۰۰۰ میلادی، آمریکای لاتین وارد فضای سیاسی تازه ای شد. از آن سال بود که زنجیره سوسیالیستی در آمریکای جنوبی و مرکزی مستحکم تر شد و افرادی مانند «هوگو چاوز»، «اوو مورالس»، «رافائل کوره آ» و ... در راس معادلات سیاسی و اجرایی کشورهای آمریکای لاتین قرار گرفتند.

فعالیت های فیدل کاسترو تنها محدود به فضای سیاسی کوبا نبود. او عملا اصلی ترین تکیه گاه زنجیره سوسیالیستی ایجاد شده در آمریکای لاتین بود. «جرج واکر بوش» رئیس جمهور سابق ایالات متحده آمریکا و نو محافظه کاران همراه وی، با قرار دادن کوبا در لیست کشورهای محور شرارت، در صدد مهار رفتارها و افشاگری های کاسترو برآمدند اما چریک پیر هاوانا نه تنها تسلیم این فشارها نشد که با انگیزه ای بیشتر در مقابل کاخ سفید قد علم کرد.

 سرانجام در سال ۲۰۰۸ میلادی، جرج بوش پس از ناکامی در مواجهه با تحولات ضد آمریکایی در آمریکای لاتین، کاخ سفید را ترک کرد. در حقیقت، این فیدل کاسترو بود که جرج بوش و نو محافظه کاران را در کاخ سفید به مانند رؤسای جمهور قبلی آمریکا به زانو در آورد.

حضور «باراک اوباما» در کاخ سفید و برخی وعده های فریبنده وی در خصوص اصلاح روابط آمریکا و آمریکای لاتین نیز نتوانست تاثیری در روحیه ضد امپریالیستی کاسترو بگذارد.

کاسترو نه تنها فریب لبخندهای موذیانه اوباما و دموکرات ها ـ که آنها نیز خواستار سرنگونی انقلاب کوبا بودند ـ را نخورد بلکه از هر فرصتی برای انتقاد از رئیس جمهور فریبکار آمریکا استفاده کرد.

در مرداد ماه امسال و در جشن تولد ۹۰ سالگی کاسترو، وی از مردم کوبا بابت حمایت های آنها از انقلاب این کشور تشکر کرد. رهبر انقلاب کوبا در نامه‌ای مفصل که در رسانه‌های دولتی منتشر شد از مردم کوبا به خاطر آرزوهای خوبشان برای وی در تولد ۹۰ سالگی‌اش تشکر و از رئیس جمهور آمریکا به شدت انتقاد کرد.

کاسترو در آخرین انتقاداتش از اوباما، رفتار وی در جریان سفر به هیروشیما و عدم عذرخواهی وی از شهروندان ژاپنی در این سفر را محکوم کرد.

امروز هاوانا کسی را از دست داد که دو حزب دموکرات و جمهوریخواه آمریکا در تقابل با وی مستأصل و ناکام ماندند. مقابله با امپریالیسم افتخاری بزرگ برای چریک پیر هاوانا محسوب می شود، افتخاری که همواره در صفحات تاریخ باقی خواهد ماند.

 

منبع: مهر