برای رساندن مجروح باید روزها پیاده می‌رفتیم

به گزارش دفاع پرس از خراسان شمالی، رمضان کرابی از رزمندگان دوران دفاع مقدس خراسان شمالی است که مدت 6 ماه در جبهه‌های حق علیه باطل به دفاع از وطن پرداخته است.

بالاخره بعد از طی مسافتی غروب بر قله کوهی رسیدیم. همه در فکر فردا بودیم که یکی از دوستان فریاد زد: «قاطر؛ قاطر» آری قاطری آنجا بود اما مجروح، با تلاش زیاد قاطر را گرفتیم بعد دوست مجروحمان را بر روی قاطر گذاشته و حرکت دادیم و از خدا خواستیم که او را به سلامت به قرارگاه برساند، چون ممکن بود قاطر به سمت دشمن برود و به اسارت گرفته شود.

فردا صبح زود راه افتادیم و بعد از طی مسافتی طولانی به قرارگاه رسیدیم و اولین فردی را که دیدیم پرسیدیم: دیشب قاطری را ندیدی که مجروحی بر پشت داشته باشد؟

این برادر رزمنده گفت: دیشب یک قاطر به اینجا آمد و مجروح همراهش را به بیمارستان رساندیم و او الان حالش خوب است، ولی متاسفانه یکی از پاهایش را از دست داد.

من به ملاقات دوستم رفتم و بعد از گفتن جریان هر دو خدا را سپاس گفتیم که قاطر را وسیله‌ای برای نجاتش قرار داد.

انتهای پیام/