به گزارش خبرنگار ساجد، شهید «عباسعلی احمدی» یکم فروردین 1348 در احمدآباد اردکان چشم به جهان گشود. وی با آغاز جنگ تحمیلی عازم جبهه حق علیه باطل شد و سرانجام 10 بهمن 1365 طی عملیات کربلای 5 در شلمچه به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:
«بسم الله الرحمن الرحیم
إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا في سَبيلِ اللَّهِ أُولئِکَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ
البته کسانی که ایمان آورده‌اند هجرت کرده‌اند در راه خدا مجاهده و تلاش و کوشش می‌کنند اینان به رحمت خدا امیدواراند و البته خدا آمرزگار و رحمت‌بخش است.
با درود فراوان بر آقا امام زمان (عج) و این تنها منجی عالم بشریت مهدی موعود (عج) و با سلام بر نایب بر حقش این پیر جماران و این آزادی بخش مسلمین و مسلمانان و با درود سلام فراوان بر تمام شهدا از صدر اسلام تاکنون که با دادن خون خود به این نهال انقلاب جلال و شکوه بخشیدن.
و با سلام بر تمام معلولین و مجروحین که با دادن قسمتی از بدن خود به این انقلاب عظمت و بزرگی بخشیدن و با درود سلام بر تمام اسرا و مفقودین و با سلام بر تمام خانواده‌های اسرا، شهدا، معلولین و مفقودین و با سلام بر تمام کارمندان کشور و با درود بر تمام شما مردم شهید پرور و انقلابی که از اول انقلاب تاکنون بزرگواری خودتان را نشان دادید و جوانان خود را پرورش می‌دهید و آن‌ها را به جبهه می‌فرستید تا این که از این انقلاب دفاع کنند و با سلام بر تمام مردم ایران خصوصا شما مردم احمدآباد که همت خود را در مورد جبهه‌ها نشان دادید و من کوچک‌تر از آن هستم که سخنی و حرفی برای شما بزنم اما به عنوان وصیتی کوچک و ناقابل که بر تمام مسلمین واجب است وصیتی برای خود داشته باشند در اول، ای امت ایران از شما می‌خواهم که تا آخرین قطره خون در مقابل دشمنان اسلام بایستید و ادامه دهنده راه شهیدان باشید و نگذارید اسلحه آن‌ها که روی زمین افتاده است بر روی زمین بماند.
ای دوستان برای آخرین بار به شما می‌گویم که امام را تنها نگذارید همین امام بود که ما را از یوغ استعمار نجات داد مردم شهید پرور احمدآباد کسانی که مرا می‌شناسید دوستان و رفقا اگر از من بدی دیدید من را حلال کنید ان‌شاءالله که حلالیت ما را هم بپذیرید همانطور که گفتم جبهه‌ها را خالی نگذارید، دوستان نگذرارید اسلحه دوستانتان، خویش و قومتان به زمین بیفتد و همانطور که قرآن می‌گوید و اعدوا لهم ما استطعتم من قوة تا آن جا که می‌توانید نیروی خود را آماده کنید و برادران و خواهرانم و مادر و خاله‌هایم و عموهایم و دایی‌هایم و دیگر قوم خویشان و دوستان سلام می‌رسانم و ان‌شاءالله که حالشان خوب باشد و خواهش می‌کنم که برای من گریه نکنید و لباس مشکی نپوشید و قبرم هم مانند قبر خاله‌ام درست کنید و اگر می‌شود همان قسمت و اگر نمی‌شود جلوی خانه و ببخشید ای کسی که این وصیت را می‌خوانی من بد خط نوشته‌ام و از این جا با تمام مردم و قوم و خویشان و دوستان تا سه راه معشر با هم خداحافظی می‌کنیم.
برادرجان محمود ببخشید اگر من گوش به حرف شما نمی‌دادم و به برادران دیگر هم بگو مرا ببخشن و دیگر عرضی ندارم خدا حافظ این جانب بنده حقیر عباسعلی احمدی اعزامی از احمد آباد اردکان یزد.
۱۳۶۴/۱۱/۱۴»
انتهای پیام/ 181
