به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، داریوش نصیری که با نقل "رستم و اسفندیار" در شانزدهمین جشنواره نمایش های آیینی سنتی حضور دارد با اشاره به اهمیت برگزاری این جشنواره گفت: نمایش های ایرانی در چهار گونه اصلی تعزیه، خیمه شب بازی، سیاه بازی و نقالی تعریف می شوند و ازآنجا که با فرهنگ و هنر ایران درآمیخته اند، حتما باید در جشنواره ای نظیر جشنواره آیینی سنتی اجرا شوند.
وی افزود: خیلی ها زنده یاد استاد مرشد ترابی را به عنوان یک شاهنامه خوان و نقال قبول نداشتند، زیرا ایشان در کارش نوآوری داشت اما ایشان کارش را ادامه داد و کارش را تثبیت کرد. اگر بخواهیم نقالی را با سبک وسیاق سنتی اجرا کنیم با وجود انبوه رسانه هایی که وجود دارد سرنوشت نقالی مبهم خواهد بود. اگر می خواهیم هنر نقالی تداوم پیدا کند باید یک نگاه نو به آن داشته باشیم.
کارگردان و نقال "رستم و اسفندیار" با انتقاد از نبود قهوه خانه ها به عنوان پاتوق نقالان برای اجرا تصریح کرد: با وجود سبک های جدید تئاتر و رسانه های جدید و الکترونیکی و همین طورمردمی که فرصت و زمان کافی ندارند و نبودن قهوه خانه های مناسب بحران مخاطب در این زمینه جدی است . پس باید برای جذب مخاطب در شکل اجرایی نقالی کمی تغییرات ایجاد کنیم.
داریوش نصیری اذعان کرد: مردم ما از پایان داستان هایی مثل "رستم و اسفندیار" یا "رستم و سهراب" مطلع اند و می دانند در انتهای این داستانها چه اتفاقی می افتد اما باز هم دوست دارند به تماشای آن ها بنشینند. ما به دلیل اینکه در قرن بیست و یکم زندگی می کنیم و ذائقه مردم ما، ذائقه قرن بیست و یکم است، نباید نمایش های قدیمی را با سبک و سیاقی جدید ارائه دهیم.
این نقال باتجربه تصریح کرد: در اجرای نمایش تراژدی "رستم و سهراب" از دو شیوه تغزیه و نقالی در بازیگری استفاده کردم، یعنی علاوه برپرداختن به تعزیه نقالی بود را در متن اصلی کارم قرار دادم وخوشبختانه مخاطب هم از این شیوه، استقبال کرد.
نصیری افزود: در ویترین جشنواره نمایش های آئینی سنتی قرار است بهترین کارها اجرا و عرضه شوند. این کار به این دلیل واجد اهمیت است که هر چقدر کیفیت کارها بالاتر باشد تأثیر بیشترو بهتری روی مخاطب می گذارد.
