به گزارش خبرنگار ساجد، دانشجوی شهید «مسعود ادهمی» در تاریخ هفتم مهر ۱۳۴۱ در روستای وحدت‌آباد فریدون‌شهر از توابع استان اصفهان چشم به جهان گشود. وی که دانشجوی دوره کارشناسی دانشگاه صنعتی اصفهان در رشته کشاورزی بود، چهارم بهمن ۱۳۶۵ در منطقه شلمچه در عملیات کربلای ۴ به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
فرازی از متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:
«حال که توفیقی نصیب من شد و توانستم به این منطقه خونین و شهیدپرور بیایم برخود لازم دیدم که موارد زیر را به برادران عزیز و خانواده خود تذکر بدهم، ان‌شاءالله از این بنده حقیر قبول خواهند نمود:
۱- امدادهای غیبی در جبهه‌ها کلمه‌ای به تمام معنی صحیح و واقعیتی انکار ناپذیر است، چون من مدتی در جبهه شاهد بودم که اگر دشمن با آن همه سلاح جنگی می‌خواست به نیروهای ما حمله کند در کوتاه‌ترین فرصت برایش میسر بود ولی جرأت چنین کاری را نداشت.
۲- به تمام برادران تذکر می‌دهم که از تفرقه دوری جوئید و دنباله رو خط امام باشید و او را یاری نمائید که ما هر چه داریم از ایشان است. پیوسته در خط حزب‌الله و همگام با حزب‌الله بوده و حزب جمهوری اسلامی که نزدیک‌ترین حزب به حزب‌الله است را فراموش نکنید.
۳- به مادرم، خواهرانم، همسرم و تمامی خواهران مسلمان عرض می‌کنم که حجاب خود را حفظ نموده و در تربیت صحیح فرزندان خود بکوشند تا جبهه‌های ما همیشه پر از نیرو باشد، چون سنگر زن حجاب اوست و دامان زنان مؤمن پرورش‌دهنده مردان با ایمان است.
۴- به تمامی عزیزان و جوانان غیور کشور اسلامی‌مان عرض می‌کنم که به سوی جبهه این دانشگاه اسلامی بشتابند و به فرموده امام تنور جنگ را گرم نگهدارند که امروز جبهه را شما عزیزان و جوانان باید پر نمائید که هم پوزه دشمن بعثی و ابرقدرت‌های جنایتکار را به خاک مالیده و هم گامی در جهت خودسازی خود بردارید، چون الحق هر کس که به جبهه بیاید با دستی پر به خانه بر می‌گردد که یا شهادت را نصیب خود می‌کند یا در جهت خودسازی توفیقاتی بدست می‌آورد.
۵- چون این حقیر در تشکیل شوراهای اسلامی روستایی نقش داشته‌ام، بیشتر مسائل روستاییان نزد اینجانب مطرح می‌شد روی سخنم با کارمندان ادارات می‌باشد که روستائیان رابهتر بپذیرند با آنان برخوردی بهتر داشته باشند و سعی کنند از سرگردان کردن آنان بپرهیزند حتی الامکان از تبعیضات بین افراد و در سطح کلی بین شهر و روستا بکاهند.
۶- در اینجا روی سخنم با مادر و همسرم می‌باشد. مادر مهربانم شما خیلی حق بگردن من دارید مرا حلال کنید و ببخشید اگر فرزند خوبی برای شما نبودم می‌خواهم که مرا ببخشید و در مرگم گریه نکنید سعی کنید همچون زینب (س) صبور باشید و به هدایت دیگران بپردازید.»
انتهای پیام/ 900
