به گزارش دفاع پرس، وبلاگ "سلام به خدا" نوشت:
بسم الربّ الحکمه
در نظر بگیرید فردا قرار است یک گروه سرود را رهبری کنید، به شما متنی را میدهند و با متن شعر بر سر قرار حاضر میشوید، اما وقتی به اعضای گروه اشاره می کنید که شروع به خواندن کنند هر کس با یک زبان و یک لهجه می خواند مثلا ترک به زبان خودش، لر به زبان خودش، اصفهانی و شمالی به زبان خودش، یک لحظه اگر تصور کنید، میبینید که بدتر از این امکان ندارد. چون دو مشکل پیش می آید اولا همه با یک زبان نمی خوانند، ثانیا هر کس بر مبنای ذهنیت خودش متن شعر را به زبان خودش تغییر داده، یعنی حتی ممکن است با این ترجمه معنی شعر هم تغییر کند. اینک فرض کنید که در مراسم حج حضور پیدا کرده اید، در مراسم حج که از هر قشر و زبانی هست اگر یک زبان واحد برای قرائت نمازهای جماعت نباشد چه میشود؟ پس همانطور که قبله برای همه مسلمانان مشترک است و ایجاد یکپارچگی می کند، عربی بودن نماز هم به همین شیوه است.
در عبادت خدا از نظر کیفیت و کمیت نباید اعمال سلیقه شود، بلکه باید همانطور که براى ما بیان کرده اند، بدون کم و زیاد اجرا شود. چون و چرا بردار نیست. اگر در عبادتها سلیقه را دخالت بدهیم به تدریج چیزى از آب در میآید که مصداق این شعر می شود: (مجموعه آثار استاد شهید مطهرى، ج26، ص: 237)
بس که ببستند بر او برگ و ساز گر تو ببینى نشناسیش باز
از طرفی اگر ریل را بردارى دیگر معلوم نیست قطار کجا میرود. عربى ریل است که باید این کلمه را بگویى. بعد هم، کلمات قرآن خیلی هایش قابل ترجمه نیست. من پریروز یک جایى سخنرانى داشتم. مخاطبین از 25 کشور بودند. حرفهاى من را دوبله میکردند. یک حرفى زدم گفتم: این هم شد قوز بالاى قوز! همه ى مترجمها ماندند. قوز بالاى قوز چیست؟ گاهى ترجمه هایمان از درد لاعلاجى است. واقعاً کلمات قرآن قابل ترجمه نیست.
(برنامه درسهایى از قرآن سال ۸۸، نمازکرامت انسان، ص۵)
