به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، پیام دهکردی بازیگر فیلم سینمایی «بی صدا» در پاسخ به اینکه این اثر کدامیک از 2 رویکرد ناامید کننده یا امیدبخش را نسبت به مواجهه با بیماری سرطان اتخاذ کرده است، اظهار داشت: به نظرم نگاه این فیلم به سرطان واقع‌بینانه است زیرا در واقعیت هم اینطور است. مواجهه با سرطان ممکن است این پدیده را برای فرد مبتلا به تلخی گزنده، عجیب و هراس انگیزی برساند که اگر این کار را بکند، حتما تکاپویی از او سر می‌زند که گویی دوباره متولد شده و از دل یک واقعیت با سوی دیگری مواجه می‌شود که مثل بهار متجلی است و من این بعد از مواجهه با این بیماری را بیشتر می‌پسندم.
وی به دو اشتباه بزرگ در برخورد با یک بیمار مبتلا به سرطان اشاره کرد و افزود: امید واهی دادن به بیمار و بیان اینکه هیچ مشکلی نیست؛ همه چیز خوب است و ما بهترین هستیم اشتباه است. این همان خیانت محضی است که حتی هنرمندان و چهره‌ها هم می‌توانند در حوزه مسئولیت اجتماعی به سرزمین خود کنند. خیانت دوم برعکس است؛ ناامید کننده نشان دادن همه چیز و اینکه تلاش بی فایده است و هیچ روزنه‌ای وجود ندارد. این رویکرد هم نوعی خیانت است. زیرا بشر بدون امید می‌میرد و کسی که اذعان می‌کند، امید ندارد در این غور کردن، بی شمار روزنه‌های امید را خواهد یافت.
این بازیگر با اشاره به مسئولیت اجتماعی هنر در قبال جامعه خود عنوان کرد: هنرمند وظیفه دارد علیه واقعیت‌های تلخ و ترسناک جامعه شورش کند و وظیفه‌اش ارائه چشم اندازی است که گاه مثبت و امیدبخش است و گاه به جامعه نهیب می‌زند که دچار سرطان است و این سرطان ممکن است متاستاز بدهد.
وی همچنین خاطر نشان کرد: از نتایج ساخت فیلم‌هایی نظیر «بی صدا» همین واقعیت‌نگاری در جامعه است که اگر به درستی رخ ندهد، پیشرفتی در جامعه صورت نمی‌گیرد.
دهکردی در پاسخ به اینکه آیا پرگو بودن فیلم در مقاطعی از داستان مخاطب را خسته نمی‌کند، بیان کرد: فیلمنامه‌ها و نمایشنامه‌ها در اصل متونی ادبی هستند که در مرحله نگارش و بعد از آن صیقل خورده و جرح و تعدیل می‌شوند و آرام آرام تبدیل به فیلم و تئاتر می‌شوند. ضمن این که هر فیلمی ویژگی‌های خاص خود را دارد و هر نقشی پیشنهاد می‌دهد که چطور بازی‌اش کنید.
وی گفت: آرزو می‌کنم فیلم‌هایی با نگاه متفاوت، فراگیرتر و بهنگام‌تر نسبت به رویدادهای اجتماعی ساخته و مهم‌تر از آن اکران شوند. نه این که بعد از چند سال در گروه هنرو تجربه اکران شوند. منظورم این نیست که اکران هنر و تجربه بد است. بلکه این فرصت و امکانی است که مردم فیلم‌ها را ببینند. اما هر فیلمی باید در زمان درست خود اکران شود. این در حالی است که ۸۰۰ هزار سالن سینما در سراسر ایران در اختیار اکران یک فیلم کمدی سخیف قرار می‌گیرد. اما فیلم‌های خوب پشت نوبت اکران می‌مانند.
انتهای پیام/ 121
