گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در اشاعه فرهنگ ایثار و شهادت و زنده نگه داشتن نام و یاد شهدا، برای دومین سال پیاپی اقدام به برگزاری جشنواره «سپهر نهاجا» کرده است که در سالن شهید عباس واعظی در حال برگزاری است.
نمایش «پل کارون» نوشته و به کارگردانی «بهرام میرزایی» از آثار راه‌یافته به این جشنواره است که دیروز (یکشنبه) روی صحنه رفت.
این نمایش با نگاهی آزاد به زندگی شهید «شاهرخ ضرغام» تولید شده است و به زندگی این شهید در روزهای ابتدایی جنگ تحمیلی پرداخته است. «پل کارون» را نمی‌توان مشابه آثار نمایشی دیگر نقد کرد چرا که مناسبات تولید و شرایط اجرایی این آثار مانند دیگر نمایش‌های حرفه‌ای نیست، از طرفی عوامل «پل کارون» هم داعیه حرفه‌ای بودن ندارند.
این گروه تنها به روایت سرراستی از روزهای زندگی شهید ضرغام بسنده کرده است. سالن نمایش هم به لحاظ نور و صدا از اشکالات اساسی برخوردار است و این نقیصه سبب شده تا «پل کارون» در اجرای خود با مشکل مواجه شود.
با این همه «پل کارون» توانسته در حد بضاعتش از عهده مطلب برآید. نکته مثبت دیگر این است که «پل کارون» تنها به برهه‌ای محدود از اشغال خرمشهر، نجات آبادان از خطر سقوط و چند واقعه فرعی پرداخته است و همین امر سبب شده تا نمایش از کلی‌گویی و پراکنده‌گویی در امان بماند. چند فلاش‌بک محدود به گذشته ضرغام در زمان رژیم پهلوی نیز به درک این شخصیت کمک کرده و با آشنایی‌زدایی از چهره شهید، او را از نو برای مخاطب خلق کرده است بدون آنکه در این بازروایی دچار شعارزدگی و یا تحریف شود.
اما متاسفانه کارگردان به خوبی نتوانسته خود را به سایر شخصیت‌‌های فرعی نمایش نزدیک کند تا مخاطب را با شرایط خاص ماه‌های اول جنگ تحمیلی آشنا کرده و یا روحیات ضرغام را برای مخاطب باورپذیرتر کند.
کاراکترهای نمایش مانند چرخ‌دنده‌های یک ماشین است و تا کامل نباشند نمی‌توان انتظار داشت که حرکت نرم و آرامی داشته باشد. هر چند ماشین ظاهری استاندارد و زیبا داشته باشد. همچنین پایان‌بندی به اصطلاح شاعرانه نمایش به کل اثر ضربه وارد کرده است. نمایش آنجایی که ضرغام بر اثر شلیک نیروهای عراقی به شهادت می‌رسد تمام شده و آنچه بعد از این می‌بینیم به هیچ عنوان با «پل کارون» همخوانی ندارد به خصوص سرود حماسی پایانی‌اش که در ابتدای نمایش هم خوانده می‌شود.
با این همه برگزاری چنین جشنواره‌ای قابل تقدیر است و در بحث زنده نگه داشتن نام و یاد شهدا، کارکردی به مراتب عمیق‌تر از برنامه‌های مناسبتی دارد که محدود به یادمان‌ها شده و خروجی آن نیز چندان چشمگیر نیست. صحنه نمایش به دلیل ارتباط عمیق‌تر با مخاطب سبب اثرگذاری درونی‌تر در مخاطب خواهد شد و گاهی این تاثیر در ضمیر ناخودآگاه مخطب ایجاد می‌شود.
امید است برگزارکنند‌گان جشنواره «سپهر نهاجا» ترتیبی اتخاذ کنند تا آثار برگزیده این جشنواره در اجرای عمومی سهمی داشته باشند و تنها به محفلی بودن اکتفا نکنند. در اوضاع نابسامان کنونی و برهوت آثار دفاع مقدسی فرصت مغتنمی است تا این‌گونه آثار نیز که به لحاظ فرم و محتوا از دیگر آثار به اصطلاح حرفه‌ای چیزی کم ندارند، در معرض تماشای عموم قرار بگیرند.
انتهای پیام/ 161
