گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- علی عبدالصمدی؛ 39 سال از شهادت دکتر سید محمدحسین حسینی بهشتی گذشت. بهشتی، بهشتی شد اما یاد و خاطره و منش و بینش و رفتار بهشتی هنوز در ذهن عموم جامعه به ویژه در میان قضات و وکلا و دادستانان ماندگار است. به ویژه آنها که هم عصر بهشتی بوده‌اند و رفتار و کردار او را چه از دور و چه از نزدیک دیده‌اند، بهشتی بودن بهشتی را تجربه کرده‌اند.
شهید بهشتی که به قول امام به تنهایی یک ملت محسوب می‌شد، رییس دیوان عالی کشور بود. در عین حال رییس شورای انقلاب اسلامی هم بود. شهید بهشتی پس از سید مهدی سجادیان به ریاست قوه‌ی قضاییه رسید. شهید بهشتی هم در زمینه‌ی علوم حوزوی در اوج بود و صاحب اجتهاد، و هم در رشته ی فلسفه از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد. همانقدر که در داخل کشور کار مبارزاتی می کرد، همانقدر هم در آلمان جهت ترویج دین مبین اسلام فعال و پویا بود.
مرام چنین انسان برجسته ای چه بود؟ مرام و مسلک انسانی چنین شاخص که وارد دستگاه قضا می‌شود و به اوج قدرت می‌رسد چیست؟ شهید دکتر بهشتی تنها پیرو یک مکتب بود و آن هم اسلام ناب محمدی بود و بس و به شهادت نزدیکانش به وحدت و اتحاد بین فرق اسلامی اعتقاد داشت. چنین انسانی چه مرامی در عرصه‌ی قضاوت می‌تواند داشته باشد جز اینکه بخواهد احقاق حق کند. بهشتی فقط به تحقق حق و عدل و عدالت در مسیر اللهیش اعتقاد داشت. و نهایتا در همین راه بهشتی، رهسپار بهشت شد.
اما امروز پس از گذشت نزدیک به چهار دهه از شهادت دکتر بهشتی و یارانش چه وظیفه‌ای برگردن میراث‌داران شهید بهشتی است؟ ماترک بهشتی و بهشتی‌ها مرام آنهاست. احقاق حق در تمامی سطوح جامعه. چه در سطح حاکمیتی آن و چه در سطح اجتماعی آن وحتی در سطح بین‌المللی. امروز بر گردن قضات و دادستانان و تمامی کسانی که به هر شکلی و با هر اسم و رسمی در پیشگاه عدالت مسئولیتی دارند، وظیفه‌ای است بس خطیر و آن وظیفه چیزی نیست جز مبارزه با فساد و بی عدالتی. امروز بر گردن قوه‌ی قضاییه است که بدور از هیچ گونه حب و بغضی، مقابل مفسدان در عرصه‌های مختلف بایستند و ریشه‌ی فساد را بسوزانند.
مرام قضات و وکلا و تمامی فعالین عرصه‌ی قضاوت و دادگری باید مرام علی‌ابن ابی‌طالب باشد که هرگز احقاق حق و عدالت را فدای روابط و ضوابط خانوادگی و دوستی‌های دنیوی نکرد. اگر چنین شود همه‌ی فعالین حوزه‌ی قضاوت و دادگری بهشتی می‌شوند ولی باید مد نظر داشت که بهشتی شدن به قول شهید بهشتی بها می‌خواهد نه بهانه.
انتهای پیام/ 121
