گروه استان‌های دفاع‌پرس - عذرا شباب؛ جنگ ایران و عراق به عنوان طولانی‌ترین جنگ متعارف و دومین جنگ طولانی در قرن بیستم میلادی پس از جنگ ویتنام در چنین روزی در سال 1359 به انقلاب نوپا تحمیل شد، آغاز تجاوز ارتش بعث عراق در دوران رژیم صدام حسین به ایران و آغاز دفاع هشت ساله مردم ایران از مرز و بومشان بود.
از تابستان سال 1366 تا سال 1367 شرایط بسیار سختی برای طرفین جنگ به وجود آمد. در این مدت جنگ شهرها وسعت بی‌سابقه‌ای یافت و شمار زیادی از غیرنظامیان در معرض مستقیم آسیب‌های جنگ قرار گرفتند.
جنگ در خلیج فارس توسعه یافت و نفتکش‌های زیادی هدف اصابت قرار گرفت، علاوه بر این ناوگان جنگی آمریکا در خلیج فارس دست به حملات بی‌سابقه‌ای علیه ایران زد.
این در حالی بود که جنگ در جبهه‌های زمینی همچنان ادامه داشت، ایران نیز در واکنش به حملات عراق سیاست تهاجمی را در زمین و دریا و هوا در پیش گرفت.
در اواخر تیر 1366 قطعنامه 598 به تصویب شورای امنیت سازمان ملل متحد رسید و در ۲۹ تیر ۱۳۶۷ به اتفاق آرا به تصویب نهایی رسید و پس از آن قدرت‌های بین المللی به ویژه آمریکا فشار همه جانبه‌ای به منظور پذیرش آن به ایران وارد آوردند.
در واقع بیست و هفتم تیر 1367 نقطه پایان جنگ تحمیلی و فراز مهمی در تاریخ انقلاب اسلامی و جنگ به شمار می رود، روزی که می تواند از لحاظ اهمیت همانند روز پیروزی انقلاب و با آغاز جنگ باشد.
پذیرش قطعنامه تصمیم مهم و سرنوشت ساز بود که در شرایط بسیار پیچیده و حساس هشتمین سال جنگ رهبران و مسئولان نظام را بر سر دوراهی و تقویت نیروها و یا انهدام و فرسایش آنها قرار داد.
شرایطی که نرمش و خرد ورزی در آن به معنای کارآمد بودن مسئولان نظام در رهبری سیاسی به شمار می‌رود هرچند این تصمیم برای مردم ناباور ناپذیر و شگفت انگیز می نمود.
چیره شدن بر احساسات رزمندگان خانواده شهدا اسرا جانبازان و موفق بودن و دین باوران ای که با همه وجود سال ها در راه خدا را باور و دل خود پذیرفته بودند و جا داده بودند بسیار دشوار بود.
مطمئنا تاریخ پیکارهای صدر اسلام نمونه آشکار از این برخوردهای را شاهد بوده است که می توان به مثابه صلح حدیبیه نام برد که رزمندگان در رکاب پیامبر از این صلح ناراضی و زبان به گلایه می گشودند، سرانجام پیمان صلح حدیبیه در میان اعتراض جمعی از رزمندگان غیور به امضا رسید که سال‌ها بعد ارزش و اهمیت آن بر همه آشکار شد.
سال 1367 نگاه تند و اعتراض برانگیزی پیش روی رهبران جمهوری اسلامی بود و امام آن را به مثابه جام زهر خواند و فرمودند: قبول قطعنامه از طرف جمهوری اسلامی ایران به معنای حل مسئله جنگ نیست با اعلام این تصمیم به تبلیغات جهانخواران علیه ما کننده خواهد شد و افزود ما باید به دفع تجاوز احتمالی دشمن آماده و مهیا باشیم و ملت ما هم نباید فعلاً مسئله را تمام شده دارند البته ما رسماً اعلام می‌کنیم که هدف ما تاکتیک جدید در ادامه جنگ نیست ».
آنچه در نگاه اول از متن قطعنامه بندهای آن در ذهن می‌آید سلطه طلبی انسان دوستی مصلحت اندیشی و بزرگواری پدرانه از جانب گروه انسانی آزادی خواه و بی طرف است؛ اما هنگامی که پیشینه رفتار و مناسبات حرکت دست اندرکاران تهیه و صدور قطعنامه با جمهوری اسلامی ایران و چشم‌پوشی آنها از حامیان واقعیت های جنگ بر ما آشکار می شود چهره صلح و سیمای انسان دوستانه قهرمان نویسان سازمان ملل و شورای امنیت آن به گونه دیگر برای آن ترسیم می‌شود.
کارنامه مناسبات آمریکا با ایران که یکی از تهیه کنندگان قطعنامه بود، حمایت از تروریستها، به راه انداختن جنگ های داخلی در نقاط مختلف ایران از جمله کودتای نوژه حمله به طبس، جاسوسی در سفارتخانه های آمریکا با پوشش دیپلماتیک پناه دادن به جنایتکاران رژیم سابق از جمله شاه ایران و کمک تسحیلاتی به عراق که در کارنامه همه اعضای شورای امنیت نظیر آلمان فرانسه انگلیس و آمریکا ثبت شده است و اقدامات خصمانه فراوان دیگری علیه ایران چهره صلح دوستی و بی طرفی آنها را دروغین می نمایاند.
در واقع خود همین کشورها تأمین کننده اصلی تسحیلات برای عراق بودند، نکته اساسی که به نظر می‌رسد قطعنامه ۵۹۸ را صلح خواهانه توجیه می‌کند توجه افکار عمومی جهانی بود که شورای امنیت نشینان را به صدور قطعنامه وادار کرد؛ زیرا بسیاری از مردم جهان از واقعیت های جنگ ایران و عراق آگاه شده بودند و از خود می‌پرسید کشورهای داعیه‌دار صلح و امنیت جهانی با کدام انگیزه آن همه پشتیبانی تسلیحاتی را توجیه می‌کند؟ و انگیزه صادرکنندگان از سوی مردم آزادیخواه جهان به جمهوری اسلامی آشکار بود.
با همین دیدگاه هنگام صدور آن از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد مسئولان نظام با آن مخالفت کردند و در واقع شورای امنیت سازمان ملل بار دیگر با تصویب قطعنامه غیرعادلانه از ایفای وظیفه خود در حفظ صلح و امنیت بین المللی عدول کرد.
انتهای پیام/
