دلتنگی‌های جانبازان برای یک قرار مادرانه
گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ «فروغ آقانجفی» از جوانی از آغازین روزهای جنگ تحمیلی در شهرهای جنگ‌زده حضور پیدا کرد تا به سهم خودش از انقلاب و کشورش دفاع کند. حضور او کنار رزمندگان سبب شد تا دیگر زنان نیز با او همراه شوند. در همان سال‌ها به توصیه یکی از فرماندهان دفاع مقدس به آسایشگاه جانبازان اعصاب و روان رفت تا مرهمی باشد بر تنهایی آنها، مسیری سخت اما شیرین که تا امروز ادامه پیدا کرده است.
این چند خط خلاصه‌ای بود از فیلم مستند «بیشتر از مادرم»، این فیلم به کارگردانی «علی باغشنی» در بخش «جایزه شهید آوینی» چهاردهمین جشنواره «سینماحقیقت» به صورت آنلاین به نمایش در آمد.
فیلم فارغ از همه نقاط و قوت و ضعفش حاوی یک نکته مهم بود و آن اینکه بدون داشتن تشکیلات و دفتر و سازمان و گروه و ... تنها به اتکای خود کارهای بزرگ کرد. مادری که در این فیلم می‌بینیم بدون داشتن مدارک بالای تحصیلی مشاور مبرزی است که توانسته بعضی از جانبازان را تنها با صحبت کردن به مدارج بالا برساند او همچنین بدون داشتن منابع مالی کارهای بزرگی کند.
این فیلم نه‌تنها فیلمی مهم در معرفی جانبازان اعصاب و روان و مشکلات آنهاست که یک کلاس درس برای مسئولان و مدیرانی است که با داشتن نیروی انسانی و سرمایه هنوز نتوانستند باری از دوش جانبازن و خانواده‌های آنان بردارد.
علاوه بر این مستند «بیشتر از مادرم» نشان می‌دهد که فاصله زن مومن انقلابی که هم در بطن جامعه کارهای بزرگ می‌کند با زنان سلبریتی که با درآغوش گرفتن حیوانات خانگی‌شان و سلفی گرفتن در خانه‌های لاکچری خود همیشه لحنی طلبکارانه دارند چقدر زیاد است.
فروغ آقانجفی با صبر و حوصله فراوان هم‌صحبت جانبازانی می‌شود که به سبب صدمات ناشی از موج انفجار بسیار کودکانه رفتار می‌کنند. درعین‌حال نیز خانه‌اش بروی همه دخترانی باز است که شاید حجاب کاملی نیز نداشته باشند اما به دنبال مأمن امنی هستند تا گم شده خود را پیدا کنند.
در گوشه و کنار سرزمین ما از این دست زنان بسیارند که با کمال دریغ و حسرت و تاسف نه در سریال‌های تلویزیونی جایی دارند و نه آثار سینمایی، مدیران صدا و سیما تنها به گرفتن گزارش از این زنان قانعند و مانند هم مسندهای خود در سینما بیشتر دوست دارند زن قهرمان‌شان چادری بر سر نداشته باشند و مناسبات‌شان بویی از سبک زندگی اسلامی ایرانی نداشته باشد.
انتهای پیام/ 161
