به گزارش خبرنگار اخبار داخلی دفاع‌پرس، ماه مبارک رمضان از جمله ایامی است که با ورود به آن، حالتی روحانی و معنوی بر جامعه حکم‌فرما می‌شود. این معنویت به اندازه‌ای است که رهبر معظم انقلاب اسلامی از آن به عنوان «قطعه‌ای از بهشت» یاد می‌کنند.
ایشان در وصف فضائل ماه مبارک رمضان می‌فرمایند: ماه رمضان در هر سال، قطعه‌ای از بهشت است که خدا در جهنم سوزان دنیای مادی ما، آن را وارد می‌کند و به ما فرصت می‌دهد که خودمان را بر سر این سفره الهی در این ماه، وارد بهشت کنیم.
بعضی همان ۳۰ روز را وارد بهشت می‌شوند. بعضی به برکت آن سی روز، همه سال را و بعضی همه عمر را. بعضی هم از کنار آن، غافل عبور می‌کنند که مایه تأسف و خسران است؛ حالا برای خودشان که هیچ، هر کس که ببیند این موجود انسانی، با این همه استعداد و توانایی عروج و تکامل، از چنین سفره با عظمتی استفاده نکند، حق دارد که متأسف شود. این ماه رمضان است. ماه ضیافت الله است. ماه لیله القدر است.
در ادامه به بخشی از بیانات گهربار رهبر معظم انقلاب اسلامی در خصوص فضائل ماه مبارک رمضان پرداخته‌ایم که باهم می‌خوانیم.
_ آنچه که بنده در ابتدای عرایضم عرض می‌کنم، تحریض و تحریض بر اغتنام فرصت این روز‌ها و شبهاست. ما احتیاج داریم به این که از این ساعات، از این روز‌ها و شب‌های پربرکت حداکثر بهره را ببریم؛ با تقویت رابطه‌ی قلبی خودمان با عالم معنا، با عالم غیب، با ابتهال و تضرع و خشوع در مقابل رب‌الارباب، و با استحکام پیوند ولایت خودمان با اهل بیت (علیهم السّلام) و این خاندان مکرم. این اساس همه‌ی کار‌های نیکی است که می‌تواند از یک انسان مؤمن و کوشنده‌ی در راه حق سر بزند؛ اگر از این ساعات استفاده نکردیم، از این فرصت استفاده نکردیم، روزی برای ما مایه‌ی حسرت خواهد شد؛ «و انذرهم یوم الحسرة اذ قضی الأمر و هم فی غفلة و هم لا یؤمنون». در میانه‌ی غفلت و ناباوری، این فرصت‌ها از دست می‌رود و در آن روزی که هر ساعت ما، هر دقیقه‌ی ما، هر حرکت ما، هر کلمه‌ی حرف ما حسابی دارد و محاسبه‌ای پای آن هست، این غفلت مایه‌ی حسرت خواهد شد. آنگاه وقت هم دیگر گذشته است؛ «اذ قضی الأمر». کار از کار گذشته است؛ آن روزی که ما متوجه بشویم، ملتفت بشویم.
_ این فرصت [ماه رمضان] را باید برادران عزیز، خواهران عزیز، مسوولین محترم، به‌خصوص ماها، خیلی مغتنم بشماریم؛ فرصت انابه است، فرصت رجوع به خدای متعال است، فرصت نورانی کردن دل و طراوت دادن به دل‌ها است و فرصت تضرّع است؛ پیش خدای متعال تضرّع کنیم. هرکدام از شما‌ها در هر بخشی که مشغول کار هستید، مطمئنّاً مشکلاتی دارید، کمبود‌هایی دارید، نیاز دارید به عناصری، به عواملی؛ این‌ها را از خدا باید بخواهیم. در کنار تلاشِ شما مطمئنّاً دعای شما و تضرّع شما یک امر لازمی است؛ این تضرّع را بایستی ما فراموش نکنیم.
_ خب از این ایّام باید استفاده کرد. فرصت خوبی است ماه مبارک رمضان؛ هم به‌واسطه‌ی دعا‌ها در این ماه - چه آنچه مربوط به سحر‌ها است، چه آنچه مربوط به روز‌ها یا شب‌ها است - که دعا‌هایی است که مضامین آن‌ها دل ما را نرم می‌کند و هم خود نفس روزه‌داری و توجه به وظیفه؛ ما به این احتیاج داریم. جامعه‌ی اسلامی و انقلابی ما اگرچنانچه از ذکر الهی و یاد الهی و خشوع در مقابل پروردگار و تضرّع در مقابل پروردگار غافل بشود، مطمئناً ضربه خواهد خورد، سیلی خواهد خورد؛ مطمئناً ناکام خواهد شد. ما به آن اهداف والا، به آن خواسته‌های مطلوب، در صورتی می‌رسیم که بتوانیم یک تلاش مؤمنانه و صادقانه‌ای را دنبال بکنیم و آن جز با توجه به خدای متعال و افزایش نورانیّت دل و ارتباط دل با خدای متعال ممکن نیست؛ این آن عرض ما در مورد اغتنام فرصت ماه رمضان که به نظر من از همه‌ی آنچه عرض خواهیم کرد مهم‌تر است. اساس حرف ما این است؛ باید مراقب باشیم. البته من خودم اولین مخاطب این حرف‌ها هستم؛ بنده بیشتر از شما مسوولیّت دارم و بار سنگین‌تری از بار‌های شما دارم، خود من به این حرف‌ها بیشتر احتیاج دارم؛ برای من، برای شما، لازم است که توجه کنیم.
_ این فرصت روزه‌داری خیلی فرصت با ارزشی است؛ خیلی می‌تواند دل‌های شما را نرم کند، به خشوع نزدیک کند تا بتوانید با خدا حرف بزنید؛ دعا را این‌جوری باید خواند. این شب‌ها دعا‌هایی که در سحر‌ها هست، در شب‌ها هست، مخصوص شب‌های قدر است یا مخصوص به این شب‌ها هم نیست و مال همه‌ی شب‌ها است، خیلی با ارزش است. غیر از معارفی که در این دعا‌ها هست، خود احساس تضرّع و خشوعی که در این دعا انسان پیدا می‌کند، خیلی با ارزش است.
_ همه‌ی این درد‌های بزرگ، بیماری‌های مهلک و خطرناک، یعنی منیت‌ها، کبرها، حسدها، تعدی‌ها، خیانتها، لاابالیگری‌ها - که این‌ها بیماری‌های بزرگ ما هستند - در ماه رمضان فرصت علاج پیدا می‌کنند، قابل درمان می‌شوند.
_ مکرّر عرض کرده‌ایم که اگر ماها از سحر استفاده نکنیم، در این دنیای شلوغ، وقت دیگری نداریم برای خلوت با خودمان، با دلمان، با خدای خودمان؛ واقعاً وقتی باقی نمی‌ماند. ما گرفتاریم؛ در این ۲۴ ساعت، چند ساعتش که خوابیم، آن ساعت‌هایی هم که بیدار هستیم، گرفتاریم؛ هر کسی یک مشغولیّتی دارد یا مشغولیّتهای مختلفی دارد. آن فراغت‌هایی که وجود داشت، امروز وجود ندارد - البته نقص زمانه نیست، طبیعت زمانه است- بالاخره امروز وسایلی هست و زندگی، یک زندگی ماشینی است. امروز پدیده‌هایی وجود دارد که این پدیده‌ها در گذشته وجود نداشته؛ لذا گرفتاری زیاد است. نمی‌شود در ایام روز -چرا، البته اوحدیّ از مردم، در حال حرکت، در حال معامله، در حال کار فنی، در حال کار با رایانه، در همه‌ی اوقات با خدای متعال مانوسند و مشغول ذکرند و ذکر دائم دارند: اَّلَّذینَ هُم عَلی صَلاتِهِم دائِمون؛ بعضی‌ها این جور هستند که دائم در نمازند؛ حالا ما که دستمان به دامن آن‌ها نمی‌رسد و از آن‌ها دوریم، ولی کسانی آن‌جور هستند- فرصت ما فقط سحر است؛ اگر چنانچه سحر را از دست بدهیم، دیگر واقعاً فرصتی باقی نمی‌ماند. خداوند ان‌شاء‌اللّه همه‌تان را محفوظ بدارد.
انتهای پیام/ 151
