ادب عبودیت در تربیت مولا (ع)
به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، درسى که امیرالمؤمنین على (ع) در شیوه دعا کردن به ما مىدهد این است که هیچ‌وقت چیزى را بر خدا حتم نکنید، یعنى نگویید خدایا فلان چیز را به هر حال من مىخواهم، من کار ندارم حکمت اقتضا مىکند یا نه، مصلحت است یا مصلحت نیست.
ادب عبودیت اقتضا مىکند که انسان از خدا بخواهد. آن شخصی که از خدا چیز نمىخواهد او در مقابل خدا انانیت به خرج مىدهد. عبودیت اقتضا مىکند که انسان همیشه از خداوند چیز بخواهد و وقتى که انسان از خدا چیز مىخواهد اول این را باید بخواهد:
خدایا این قلب من را هدایت کن که از تو آن چیزى را بخواهد که حکمت و مصلحت است و الّا من خیلى اوقات گمراه مىشوم، چیزهایى براى خود مىخواهم که نباید بخواهم و چه دعاى بزرگى است!
در نهج‌البلاغه امام علی (ع) مىفرماید: اللَّهُمَّ ... وَ خُذْ بِقَلْبى الى مَراشِدى، فَلَیسَ ذلِکَ بِنُکْرٍ مِنْ هِدایاتِکَ، وَ لا بِبِدْعٍ مِنْ کِفایاتِکَ (نهج‌البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۲۱۸) یعنى خدایا این قلب من را بگیر و به‌سوى رشدش و آنچه که صلاح و هدایت و راهش است راهنمایى بفرما.
از کرم تو و از لطف عمیم تو این‌ها عجیب و چیز تازه اى نیست؛ یعنى تو چقدر لطف دارى که بسیارى از اوقات اصلاً قلب من را خودت هدایت کردهاى که من چه از تو بخواهم، این‌ها هم جزء لطف‌هاى توست.
مجموعه آثار استاد شهید مطهرى، جلد ۲۷، صفحه ۶۸۳ با تلخیص و ویرایش جزئی
منبع: بین‌المللی قرآن
انتهای پیام/ ۹۱۱
