به گزارش دفاع پرس، من و بسیاری از نیروهای مخالف جنگ به خاطر یک انگیزه انسانی، نهایت تلاش خود را برای امداد مجروحین به کار می بستیم، در حالی که پزشکان و کادرهای بعثی از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کردند و تنها همّ آنها خوردن و نوشیدن و استفاده از مرخصی ها بود.
در اینجا نمونه ای را برایتان می نویسم: روزی یکی از افسران پزشک بعثی کشیک بود. در ساعت ده شب آمبولانسی که پنج نفر سرباز مجروح را حمل می کرد از گرد راه رسید. بند از بندشان جدا شده بود، اما آن پزشک بعثی و مبارز ملی فرار کرد و آنها را به حال خود رها کرد.
چند دقیقه بعد، «غفار» معاون پزشکی، که از اهالی بصره و فردی با شهامت بود، پیش من آمد و گفت: «دکتر! همه با دیدن وضعیت آن سربازان فرار کردند. خواهش می کنم همراه من بیا تا ترتیب اعزام آنها را به بصره بدهیم.»
به اتفاق راه افتادیم. در آمبولانس که باز شد با صحنه دلخراشی مواجه شدم. تلی از گوشت روی هم ریخته شده بود. وارد اتاق اورژانس شدم و پزشکیاران و راننده ها را صدا کردم. چهار نفره اجساد را پایین آورده و به جمع آوری جسد هر یک از آنها پرداختیم. تا ساعت۱۲شب روی ۵عدد برانکارد قرار دادیم.
«غفار» تکه گوشتی به وزن ۲کیلوگرم پیدا کرد و به من گفت: «دکتر من این تکه گوشت را داخل آمبولانس پیدا کردم. آن را کجا بگذارم؟»
لحظه ای فکر کردم و سپس گفتم: «آیا صاحب آن را نمی شناسی؟»
گفت: «نه»
گفتم: «والله نمی دانم چکار باید کرد.»
در آن حین یکی از پزشکیاران داد زد: «آن را کنار جسدی بگذار که گوشت کمتری دارد.»
او نیز این تکه گوشت را کنار یکی از اجساد قطعه قطعه شده قرار داد.
پزشکان سرباز به نوبت از مرکز امداد به قرارگاه «پ» تیپ بیستم می رفتند تا سهمی در کمک رسانی درمانی داشته باشند. داوطلب به آنجا نمی رفتند، با این حال از امتیازات مادی و معنوی برخوردار می شدند. هنگامی که با آنها بحث می کردیم از دستاوردهای بعثی ها دم می زدند و تظاهر به وطن پرستی، ایثارگری و فداکاری می کردند.
بخشی از خاطرات یک پزشک اسیر عراقی دکتر مجتبی الحسینی
منبع: سایت جامع آزادگان
