به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، هشتم تیر سالروز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی است و این روز به عنوان لکه ننگی در تاریخ بشریت ثبت و ضبط شده است تا انسانیت همیشه به خاطر داشته باشد که در جریان جنگی ویرانگر و خانمان سوز بین دو کشور همسایه یکی از این کشور‌ها که عراق باشد با حمایت دنیای غرب و در راس آن آمریکا پس از احداث کارخانه‌های تولید مواد شیمیایی در کشور خود بر علیه کشوری دیگری که با آن درگیر نبرد بود دست به حملات متعدد شیمیایی زد.
اگر بخواهیم تاریخ این جنایت علیه بشریت را روایت کنیم باید به این نکته اشاره کنم که هواپیما‌های عراق در روز‌های هفتم و هشتم تیرماه به چند نقطه شهر سردشت حمله کردند و مشخصا چهار نقطه این شهر مرزی را با سلاح‌های شیمیایی هدف قرار دادند که به دنبال آن تعداد زیادی از مردان، زنان و کودکان این شهر مظلومانه به شهادت رسیدند.
نکته تاسف برانگیز در این ماجرا این است که کشور عراق برای نخستین بار در تاریخ ۲۷ مهر سال ۱۳۵۹ از سلاح‌های شیمیایی در جنگ خود با ایران در جنوب استان خوزستان استفاده کرده بود و اگر بخواهیم به تعداد کامل مجروحانی که در ایران به دنبال حملات شیمیایی عراق به ثبت رسیده را بررسی کنیم به عددی بیش از ۱۰۰ هزار نفر می‌رسیم.
حکومت بعث عراق در زمان صدام حسین بار‌ها و بار‌ها در دوران دفاع مقدس و جنگ هشت ساله از سلاح‌های شیمیایی برضد رزمندگان ایرانی و حتی برعلیه مردم مظلوم و بی‌دفاع کشور ما و حتی مردم کشور خودش استفاده کرده بود که بمباران شیمیایی «حلبچه» یکی از این نمونه‌ها بود.
آمار‌ها نشان می‌دهد که صدام از سال ۱۹۸۴ شروع به استفاده از سلاح‌های شیمیایی بر ضد نیرو‌های ایرانی حاضر در جبهه‌های جنگ کرد به صورتی که اگر بخواهیم یک بررسی آماری از میزان و تنوع گاز‌های شیمیایی استفاده شده به افکار عمومی مردم ایران و جهان ارائه بدهیم باید به استفاده رژیم بعث عراق از گازهایی، چون تابون، وی ایکس، سارین و خردل اشاره کنیم.
البته از آنجایی که «گاز تابون» گران قیمت بود و پیدا کردن مواد آن در بازار بسیار دشوار بود، صدام اقدام به جایگزینی گاز «وی ایکس» با آن کرد. زیرا این گاز ضمن اینکه دوام و ماندگاری بیشتری داشت از قدرت بسیار بالاتری در درگیر کردن انسان‌ها برخوردار بود.
متاسفانه صدام به ساخت و ذخیره کردن این گاز‌ها اکتفا نکرد و «گاز سارین» سلاح مخوف شیمیایی دیگری بود که این دیکتاتور و جنایتکار جنگی به سراغ آن رفت. بعد از تجهیز عراق به این سلاح شیمیایی بود که هواپیما‌های جنگی عراق در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ شهر کردنشین حلبچه واقع در نزدیکی مرز‌های خود با ایران را با بمب‌های شیمیایی مورد هدف قرار دادند که منجر به مرگ پنج هزار نفر و مصدومیت هفت هزار نفر دیگر شد. نکته وحشتناک‌تر اینکه ارتش عراق در این حمله از عوامل شیمیایی مختلف دیگری، چون «وی ایکس»، «تابون»، «سارین»، و «خردل» استفاده کرد.
صدام حسین در طول جنگ هشت ساله خود با ایران از گاز «خردل» نیز بسیار استفاده کرده بود، چرا که این گاز اثرات دراز مدتی نظیر کوری، انواع سرطان، ناباروری و نقص عضو‌های پیش از تولد داشت. خلاصه رژیم بعث عراق تا آنجا که تونست و امکان داشت از انواع و اقسام گاز‌های شیمیایی استفاده کرد تا بلکه بتواند اراده آهنین مردم و رزمندگان مسلمان ایران را درهم بشکند، اما در نهایت به هدف و مقصود خود دست پیدا نکرد.
جنایتکار بودن صدام آنجا خود را به جهانیان نشان داد که این رژیم علاوه بر استفاده از سلاح‌های شیمیایی در میدان نبرد برعلیه نیرو‌های رزمنده ایران، از این سلاح مخوف کشتارجمعی برای حمله به مردم غیرنظامی شهر‌ها و روستا‌ها هم استفاده کرد و علی‌رغم اعتراض چندباره ایران به سازمان ملل و مجامع جهانی هیچگاه دست از این حملات خود برنداشت.
اگر بخواهیم به مناطقی که صدام مورد حمله شیمیایی قرار داده بود بپردازیم باید به مناطق عملیاتی شمال غرب (والفجر ۲)، روستا‌های مجاور و حاج عمران، مریوان، بانه و روستا‌های مجاورآن، پیرانشهر، نودشه، سردشت، منطقه عملیاتی طلائیه، جزایر مجنون اشاره کنیم.
رژیم عراق در طول هشت سال جنگ نابرابر خود با ایران، حملات فراوان شیمیایی را به نقاط مختلف خاک ایران انجام داد که حاصل آن مجروح شدن بیش از ۱۰۰ هزار نفر از مردم کشور بود. نکته تلخ و ناراحت کننده اینکه در حال حاضر با گذشت بیش از چهار دهه از پایان این جنگ خانمان سوز هنوز مردم بسیاری با عوارض و جراحت‌های ناشی از این حملات ناجوانمردانه دست به گریبان هستند و نیاز فراوان به مراقبت‌های بهداشتی و پزشکی دارند.
انتهای پیام/ 112
