به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، پس از آن که سال‌ها از پایان هشت سال دفاع مقدس گذشت و سازمان ملل، عراق را به عنوان آغازگر جنگ معرفی کرد، مقامات بلندپایه بعثی با اعتراف به استفاده بغداد از سلاح‌های شیمیایی در جریان جنگ هشت ساله با ایران ادعا کردند که عراق مجبور به استفاده و به کارگیری این نوع تسلیحات شده است.
این در حالی است که ایران در طی جنگ بار‌ها از حمـلات شیمیایی عراق به مردم ایران و رزمندگان اسلام خبر داده و خواستار رسیدگی به آن بود ولی با سکوت مجامع بین المللی مواجه می‌شد.
رژیم بعث عراق در حالی دست به بمباران‌های شیمیایی وسیع در جنگ می‌زد که مجامع جهانی و معاهدات ژنو، استفاده از تسلیحات کشتار جمعی از جمله شیمیایی در جریان جنگ‌ها را منع کرده بودند.
تهاجم ارتش متجاوز صدام به جمهوری اسلامی ایران در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ منجر به اشغال بخش‌هایی از خاک ایران در طول ماه‌های اولیه جنگ شد. با تجدید قوای نیروهای رزمنده و آغاز عملیات آفندی علیه ارتش صدام به تدریج سرزمین‌های اشغالی آزاد شد که اوج آن حماسه خرداد ۱۳۶۱ و آزادسازی خرمشهر بود.
پس از آن سلسله عملیات نظامی موفقیت آمیزی انجام شد که ضمن کشاندن جبهه نبرد به خاک دشمن، تهدیدی جدی برای نقاط استراتژیک درون خاک عراق از جمله بندر مهم و سوق الجیشی بصره و جزایر نفت خیز مجنون در جنوب و ارتفاعات مهم کردستان عراق به شمار می‌رفت.
بمباران شیمیایی شهر سردشت
در همین شرایط و برای اولین بار، رژیم صدام از سلاح‌های شیمیایی علیه غیرنظامیان در مناطق مسکونی ایران و کردستان عراق استفاده کرد که منجر به شهید و مصدوم شدن هزاران نفر از مردم بی دفاع شد. اوج این جنایات بمباران شیمیایی شهر سردشت در استان آذربایجان غربی بود که هفتم تیر سال ۱۳۶۶ هجری شمسی منجر به شهید و مصدوم شدن بیش از چهار هزار و ۵۰۰ نفر از مردم این شهر شد.
علاوه بر این، بیمارستان‌ها و مراکز درمانی نیز از حملات شیمیایی رژیم صدام مصون نماندند. دو نمونه از بارزترین این جنایات عبارتند از: بمباران شیمیایی بیمارستان صحرایی حضرت فاطمه (س) در آبادان (ششم و هشتم اسفند ۱۳۶۴) و بمباران شیمیایی بیمارستان صحرایی ۵۲۸ سومار (دهم دی ماه ۱۳۶۵). آمار‌های اولیه شهدا و مصدومان این حملات به تدریج افزایش یافت و چند تن از پزشکان متخصص و اساتید جراحی نیز به شهادت رسیدند.
رژیم صدام همچنین در ماه‌های پایانی جنگ به صورت رسمی تهدید کرد که شهرهای بزرگ ایران از جمله تهران را با موشک‌های مجهز به کلاهک شیمیایی مورد حمله قرار خواهد داد. با تداوم این تهدید‌ها برنامه‌هایی برای دفاع غیرنظامی و آموزش مردم در مقابل حملات شیمیایی احتمالی به اجرا درآمد.
با گذشت سال‌ها از فاجعه کاربرد سلاح‌های شیمیایی در جنگ تحمیلی رژیم صدام علیه ایران، هنوز پیامد‌های انسانی و زیست‌محیطی این سلاح‌های سمی، تهدیدی جدی برای سلامت قربانیان و محیط زیست منطقه به شمار می‌رود و ده‌ها هزار نفر از قربانیان این سلاح‌ها در کشور ما هنوز از عوارض و صدمات مزمن ناشی از به کارگیری سلاح‌های ممنوعه شیمیایی و سمی رنج می‌برند.
سلاح‌های شیمیایی در عملیات بدر و والفجر هشت
محمدعلی فلاحت، جانباز و متخصص سلاح‌های شیمیایی در این‌باره می گوید: اولین عملیات برون مرزی ایران در تاریخ ۲۰ مرداد ۶۱ انجام شد که در آن توفیقی پیدا نکردیم، زیرا هوا گرم بود و تا آن زمان تجربه عملیاتی در مناطق گرم وجود نداشت. تقریباً از مرداد ۶۱ تا اسفند ۶۲ عملیات سنگینی علیه عراق انجام ندادیم. بعثی‌ها هیچگاه احساس خطر از جانب ما نکردند. در هیچ کدام از عملیات‌ها به شهرهای عراق چنگ نزدیم تا آن‌ها احساس خطر کنند.
تا اینکه در اسفند ۱۳۶۲ در عملیات خیبر جزایر مجنون را از عراق گرفتیم، جزایر مجنون راه رسیدن به بصره بود. بعثی‌ها آن زمان احساس خطر کردند و دیدند با سلاح‌های روزمره نمی‌توانند جلوی پیشروی رزمنده‌های ایران را بگیرند. آن‌ها حس کردند که اگر خواستیم جلوی پیشروی ایرانی‌ها را بگیریم باید زمین گیرشان کنیم و هزینه‌هایشان را بالا ببریم. استفاده از سلاح‌های شیمیایی یک سیاست اهریمنی و شیطانی بود که عراق انجام داد.
استفاده عراق از سلاح‌های شیمیایی در عملیات بدر و ولفجر هشت نیز ادامه داشت. آن‌ها در سال‌های ۱۳۶۲، ۱۳۶۳ و ۱۳۶۴ از سلاح شیمیایی استفاده کردند و قصدشان ایجاد سد بین ایران و اهداف ما بود. باید این واقعیت را بپذیریم که از وقتی که عراق آغار به استفاده از سلاح‌های شیمیایی کرد، روند پیش روی ایران در جنگ کند شد و نتوانستیم پیروزی چشم‌گیر به دست بیاوریم.
بیشترین استفاده از سلاح شیمیایی
عملیات کربلای ۵ یا کبیر در دی‌ماه ۱۳۶۵ بود که عراق بیشترین استفاده از سلاح شیمیایی را داشت؛ این عملیات به مادر عملیات‌ها معروف است. در کربلای ۵ تمام عزم خود را جمع کرده بودیم تا جنگ را تمام کنیم، عراق متوجه شده بود و از هر نوع سلاح شیمیایی که داشت استفاده کرد تا عملیات ایران را متوقف کند. اگر عراق در عملیات کربلای پنج با این وسعت از سلاح شیمیایی استفاده نکرده بود در سال ۶۵ رژیم عراق را سرنگون کرده بودیم.
تصور کنید گردان حضرت رسول (ص) در خط مقدم رزمندگان، برای وضو گرفتن از آب برکه استفاده کردند که آلوده بود و بدن تمام رزمندگان تاول زد. ۳۵۰ نفر عضو یک گردان به عقب برگشت و مستقیم به بیمارستانی در تهران رفتند. این یعنی هزینه‌های جنگ و عملیات باید خرج درمان رزمنده‌ها می‌شد. بعضی از این رزمندگان در همان زمان شهید شدند و برخی دیگر ۲۰ سال جانباز شیمیایی بودند که هر شب شهادت را به چشم دیدند.
گزارش از محمد رضازاده
انتهای پیام/ ۳۶۱
