خبرگزاری دفاع مقدس: نمایش "معبر" با سمانه که در حال کوک زدن به پارچهای سفید است و گلایه او ازعباس –همسرش - که قول خود را برای بردن او به مشهد زیر پا گذاشته آغاز می شود. به تدریج گلایه از بدقولیِ عباس به درد دل تبدیل می شود و او خطاب به عباس می گوید که حسین را از او حامله است.
در ادامه سه همرزم عباس را درونِ اتاقِ یک ایستگاه مَتروکِ قطار میبینیم. آنها پس از مدتی گفتگو و جستجو در ایستگاه متروک چمدانی پُر از عکسهای عباس تجلی را پیدا می کنند! برحسب تصادف لامپهای اتاق مخروبه روشن میشوند و دیوارهایی را نشان می دهند که نقشی ازعباس را بر سینه خود دارند.
سید امیر- یکی از آن سه نفر- که از این همه اتفاقِ غیرمنتظره به ستوه آمده، قصد بیرون رفتن می کند اما متوجه میشود که دَراتاق قفل است و آنها در این مخروبه زندانی شده اند. به تدریج صدای خشخش بیسیمی که گوشه اتاق وجود دارد بلند شده و بَعد از واضح شدن، سه رزمنده حاضر در اتاق را متهم به شراکت در قتل عباس تجلی میکُند.
حاجرضا - فرمانده گُردان ویکی از آن سه نفر- با یاد آوری گذشته به واکاویِ عملیات ناموفق ماقَبل سومار میپردازد و اعتراف میکند که عباس تجلی- تخریبچیِ گُردان- به لحاظ جسمی بسیار ضعیف بوده و نباید او را مأمور کشف تله و مینهای انفجاری میکرده است.
حاجرضا علاوه بر خود، سید امیر را هم متهم میکُند که شب عملیات حضور نداشته وعدم حضور او باعث شده تا عباس تک و تنها و خسته تلههای انفجاری را وارسی کُند. پس از مدتی کوتاه انگشت اتهام حاجرضا به سوی فرهاد بلند میشود و او را متهم میکند به دادن اطلاعات ناکافی و فراهم کردن اسباب کشته شدن تمام افراد گردان.
در نمایش معبر، نویسنده با این پرسش اساسی که "دشمن چه کسی است" به محضر تماشاگر می آید. آیا دشمن فقط سَربازان بعثیاند که با تانکهای خود روی جنازههای ایرانی رژه میروند یا سَربازان خودی که مسئولیت خود را جدی نمی گیرند و از دستورات فرمانده سرپیچی می کنند هم می توانند دشمن باشند؟ تاوان نافرمانی سربازان سهل انگار را چه کسی باید بدهد؟
نمایش با همه جسارتی که درانتخاب موضوع و بازیگر دارد و همه محاسنش، معایبی هم دارد. به عنوان مثال در لحظهای که ذهن تماشاگر درگیرصدای بیسیم وعکسهای عباس است یکباره متوجه میشود که این فقط یک نقشه از پیش طراحی شده است.
