ویژگی خاص شهیدان رجایی و باهنر از دیدگاه رهبر کبیر انقلاب/ درسی که مدیران کشور باید از این دو شهید بیاموزند

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، پخش تصاویر و کلیپ‌های برجای مانده از دوران مسئولیت شهیدان رجایی و باهنر، نوستالژی عجیبی را در دل ایرانیان ایجاد می‌کند؛ خاطره‌ای که برای بسیاری شیرین و زیباست. رئیس جمهور و نخست وزیر ۲۸ روزه ایران در تاریخ هشتم شهریور سال ۶۰ به شهادت رسیدند. زمانه امان نداد تا این دو یار برنامه‌های خود را اجرایی کنند، اما سبکی از ریاست را برای جمهوری اسلامی به ارمغان آوردند که یاد آن‌ها تا ابد در دل مردم ایران خواهد ماند.

خاطره‌های بسیاری درباره ساده‌زیستی این مقامات وجود دارد. آنها فقیر نبودند بلکه ساده‌زیست بودند و کافی است نگاهی به نقل قول ها و زندگینامه این بزرگواران شود تا عمق خاکی بودن یک مقام را دریافت. کسی به یاد ندارد که شهیدان رجایی و باهنر از امکانات دولتی حتی به میزانی که از حقوقشان بود استفاده کرده باشند. رجایی سرمای خانه را در زمستان با ساده‌ترین امکانات تحمل می‌کرد اما با تمام شدن کوپن نفتش، از موقعیت استفاده نمی‌کرد. صبر می‌کرد تا همچون مردم عادی از سهم ماه بعد خود بگیرد.

مردم ایران تا به امروز خیلی کم مقام یا مسئولی را دیده‌اند که در پست‌های مهمی باشد اما حبّ مقام و جایگاه او را از مردم جدا نکرده باشد. حتی نمایندگان و معاونان معمولی وزارتخانه ها نیز پرده ای میان خود و ولی‌نعمتان‌شان کشیده اند. رجایی اگر زیر کرسی محقر خود در خانه می نشست یا کنار خانواده سرسفره ساده طعام می‌خورد و به تصویر در می‌آمد، از روی ریا نبود، این خصیصه از ذات چنین انسان بزرگی برمی‌خاست. 

ایستادگی و مقاومت مثال‌زدنی رجایی در زندان ستمشاهی زمانی‌که در قفس طوطی انداخته می‌شد و ساواک ناخن‌های او را می‌کشید، اما نه نامی و نه نشانی از زیر زبان این بزرگ‌مرد دست‌فروش بیرون نمی‌آمد. امام خمینی (ره) در سالگرد شهادت رجایی و باهنر (هشتم شهریور سال ۶۵) بهترین توصیف را از خصایص رجایی و باهنر می‌کنند. ایشان در سخنانی در جمع رئیس جمهور، نخست وزیر و اعضای هیئت دولت وقت (صحیفه امام، جلد ۲۰، صفحه ۱۲۴ و ۱۲۵) می‌فرمایند: «لازم است که در این روزی که فاجعه نخست وزیری رخ داد یک یا چند کلمه‌ای یادی از این دو نفر شهید بزرگوار و همین‌طور آقای عراقی [مهدی عراقی که با فرزندش حسام عراقی به دست گروهک تروریستی فرقان به شهادت رسید] که من سابقه طولانی با ایشان داشتم، بشود. من از خصوصیاتی که در این آقایان بود، آقای رجایی، آقای باهنر، آقای عراقی، آنی که به نظرم خیلی بزرگ است، این است که آقای رجایی یک نفر آدمی بود که دستفروشی [می‌کرد] در بازار از قراری که گفتند. من در مطالعاتی که در ایشان کردم به نظرم آمد که از حال دستفروشی‌اش تا حال ریاست جمهوری، در روح او تأثیری حاصل نشد.