گروه استان‌های دفاع‌پرس- موسی‌الرضا عبداللهی؛ وظیفه ذاتی دانشجو در جامعه به‌عنوان یک نسل فرهیخته، فهیم و متخصص زمان‌شناسی است و به هنگام رسیدن زمان انجام هر فعلی در حوزه تخصص و علم خودش منادی آن باشد تا آحاد مردم گرفتار غفلت و اشتباه نشوند و آن فعل به تآخیر نیفتد و متضرر نشوند.
به فرموده شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی «اگر دانشجو نتواند در زمان خودش و به وقت شرعی اذان بگوید مردم جامعه نمازشان قضا خواهد شد.» این فرمایش بیانگر آن است که جامعه در حوزه سیاست همواره نیازمند تذکر و مراقبت دارد و اگر فرهیختگان علمی و فرهنگی جامعه که متخصص امور در حوزه‌های مختلف هستند و از قدرت تشخیص بالایی برخوردار هستند اگر به موقع روشنگری و شفاف‌سازی نکنند مردم دچار غفلت می‌شود.
در حوزهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، تهدیدات و ناهنجاری‌های اخلاقی و امنیّتی اگر دانشجوی بصیر و فعال نتواند در جامعه نقش هدایتگری خود را ایفا کند جامعه از هجوم و شبیخون دشمن در امان نخواهد بود و آسیب خواهد دید و رشد و شکوفایی جامعه به تأخیر می‌افتاد و چه بسا در بسیاری از واقع این آسیب جبران نخواهد شد.
یکی از دستاوردهای عظیم وحدت حوزه و دانشگاه این است که غالب دانشجویان با معارف دین آشنا می‌شوند و می‌توانند از طریق علوم جغرافیایی، تجربیات تاریخی و علوم تجربی که با بصیرت آمیخته شده در موقعیت‌های حساس واکنش نشان دهند و احکام دین و اخلاق اسلامی را به‌گونه‌ای قرائت کنند و بانگ اسلامی برآورند که دشمن دین به وابستگی‌های اتحاد بین سیاست و دین و معنویّت پی ببرد و مانع نفوذ آن شود. لازمه به موقع اذان گفتن جامعه فرهیخته آگاه و بصیر بودن نسبت به احکام و دانش است.
همّت شهیدان بهشتی، مفتح و مطهری این بود که دانشجویان را به این فهم حوزه‌های علمیه دینی برسانند که بتوانند به موقع و در زمان خود نسبت به تمام اتفاقات اجتماعی که مردم را تهدید می‌کند واکنش نشان دهند و خود را به ماذنه‌ها برسانند و با صدایی رسا اذان بگویند تا مردم را نسبت به آسیبی که جامعه به مخاطره خواهد انداخت آگاه کنند.
خیل عظیم دانشجویان ولایتمدار صدای اذان روحانیّت را در دوران مبارزات انقلاب اسلامی و دفاع مقدس در زمان خود شنیدند و متعهدانه وارد دفاع مقدس شدند و برای اولین بار در طول تاریخ این کشور اجازه ندادند که دشمن با تجاوز خویش بخشی از هویّت جغرافیایی، فرهنگی، اخلاقی و سیاسی را از جامعه ریشه‌دار ایران بگیرد.
روحانیت همواره در اعصاری که با خطر همراه بوده در مأذنه‌ها اذان گفته‌اند که جای این فرهنگ ارزشی در بین دانشجویان دانشگاه‌ها خالی بود؛ با وحدت حوزه و دانشگاه این خلأ تا حدود زیادی جبران شد و همدلی دانشجو و طلبه به ثمر نشست، هر چند در اثر این زمان‌شناسی بسیاری از دانشجویان به شهادت رسیدند امّا راه و مرام آنها در مأذنه‌های اذان پا برجا و استوار ماند و یاریگر مردم در مواقع خطر شد. آنها با سر دادن گلبانگ اذان سعی داشتند مردم بصیر و آگاه بمانند و ناهنجاری‌ها، جامعه را آلوده نسازد.
انتهای پیام/
