شرح فریب دشمن بعثی عراق با دکل‌های دیده‌بانی/ روایت عملیات والفجر ۸ از دید بچه‌های مسجد جزایری

به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، عملیات والفجر ۸ حاصل شش ماه مطالعه درمورد جزر و مد رودخانه اروند و برنامه‌ریزی برای عبور نیرو‌های ایرانی از آن رودخانه با هدف غافلگیری نیرو‌های متجاوز بعثی بود. این عملیات آبی، خاکی، تهاجمی ساعت ۲۲:۱۰ روز ۲۰ بهمن ۱۳۶۴ از محل خسروآباد (روستایی در کرانه اروندرود) با هدف تصرف شبه جزیره فاو در جنوب عراق آغاز شد.

دستور عملیات والفجر ۸ در ساعت ۲۲:۱۰ روز ۲۰ بهمن توسط فرمانده کل سپاه با قرائت رمز عملیات به این شرح، صادر شد:

«بسم الله الرحمن الرحیم. لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم. قاتلوهم حتی لا تکون فتنه. یا فاطمةالزهرا، یا فاطمةالزهرا، یا فاطمةالزهرا (س)»

هرچه جنگ ایران و عراق ادامه می‌یافت، حفظ ابتکار عمل و اجرای عملیات‌های بزرگ نقش تعیین‌کننده‌ای در حفظ موازنه سیاسی ـ نظامی جنگ پیدا می‌کرد. به همین خاطر عملیات والفجر ۸، برای تحقق استراتژی تنبیه متجاوز در بعد نظامی اهمیت بسزایی داشت.

مهم‌ترین اهداف این عملیات به شرح زیر است:

۱ ـ تصرف شهر فاو. ۲ ـ تسلط بر اروندرود. ۳ ـ تهدید بندر أم‌القصر. ۴ ـ هم‌مرزی با کویت. ۵ ـ مسدود کردن راه ورود عراق به خلیج‌ فارس. ۶ ـ تأمین خور موسی و امکان تردد کشتی‌ها به بندر امام خمینی. ۷ ـ انهدام سکو‌های پرتاب موشک عراق در منطقه فاو.

متن زیر قسمتی از کتاب «دِین» به کوشش علی مسرتی و برگرفته از خاطرات گردآوری شده بچه‌های مسجد جزایری اهواز است که انتشارات سوره مهر آن را چاپ کرده است.

مطلبی که از این کتاب انتخاب شده است، مربوط به اتفاقات حوالی عملیات «والفجر ۸» است که مسرتی، خود آن را نقل می‌کند.

«اوایل بهمن سال ۱۳۶۴ «حمید رمضانی» به «حمزه ممبینی» و من گفت: «عملیاتی در پیش است و باید یک تیم دیده‌بانی اطلاعات به منطقه «خسروآباد» در آبادان اعزام شوند.»

من مسئول این تیم شدم و «محمد و محمود محمدنژاد»، «محسن ارجمند»، «علیرضا باقری»، «حسین طائی»، «مهدی معتمد»، «علی‌اکبر تاجمیری»، «سید هادی موسویان»، «صالحی» و «معاونی» به آنجا رفتیم.

موقعیت یک دکل ۳۰ متری فشار قوی که جاده‌های «فاو - بصره» و «فاو - البحار» دید داشت، مناسب تشخیص داده شد.

در آنجا سنگری در فاصله ۳۰ متری یک دکل احداث کردیم و بچه‌ها به کمک میخ‌های کناره دکل از آنجا بالا رفتند تا اتاقک چوبی بالای آن را بسازند و دوربین ۲۰ در ۱۲۰ خود را در آن مستقر کنیم.

در همین حین یک تیم دیده‌بانی توپخانه هم به آنجا آمد و شروع به زدن سنگر در زیر دکل کرد. آن‌ها گفتند به ما ابلاغ شده است که روی همین دکل دیده‌بانی توپخانه را انجام دهیم و یکی دو بار «معاونی» و «محمود محمدنژاد» با آن‌ها درگیری لفظی پیدا کردند.

بچه‌ها مشکل را به «حمید رمضانی» اطلاع دادند و حمید با تماس با قرارگاه کربلا از آن‌ها خواست تا مشکل را حل کنند. قرارگاه به هر دو یگان دستور داد که با هم روی آن دکل دیده‌بانی کنند و مزاحم کار یکدیگر نشوند.

اتاقک و راه‌پله دکل نصب شد و معمولا برای اینکه حساسیت دشمن به دکل کم شود و متوجه نشود که چه موقع نیرو در آن قرار دارد، یک طاقه گونی چنایی از اتاقک تا پایین کشیده می‌شد و چند روزی خالی نگاه داشته می‌شد. تیراندازی دشمن به سمت دکل شروع می‌شد و پس از چند روز، حساسیت از بین می‌رفت و اوضاع عادی می‌شد.»

انتهای پیام/ 118