حجتالاسلام «عمران احمدی» یکی از روحانیون آزاده ایلامی در گفتوگو با دفاعپرس در ایلام در خصوص خاطرات خود از دوران اسارات در اردوگاههای رژیم بعث عراق اظهار داشت: اسارت واژه غریبی است؛ حتی اسمش هم باعث دلتنگی میشود، انسان اسیر برای دلتنگی بهانه نمیخواهد کافی بود به لحظه غروب آفتاب نزدیک شویم چه لحظه سخت و شکنندهای بود. شکنجههای شبانه رژیم صدام با کابلهای برق که بر سر و صورت میخورد و لگد و صدای ناله از درد و رنج شکنجه جسمی و از سوی دیگر خاطرات کودکی و نوجوانی پدر، مادر، خواهر و برادر، دوستان و فضای معنوی جامعه آزاد و هر آنچه به آن دل بسته بودی مقابل چشمانت به تصویر کشیده میشد.
این روحانی آزاده در ادامه گفت: در حالت عادی گرسنگی دائم حکم فرما بود. ماه رمضان از راه رسید و اولین تجربه رمضان در اسارت آغاز شد. فکر میکردیم شاید بیشتر اسرا نتوانند روزه بگیرند، اما با این اوصاف سحرگاهان با نصف لیوان آب و مقدار اندکی نان (نصف نان صمون) قریب به اتفاق اسرا روزه ماه مبارک رمضان را شروع کردند. صبح باید ۵ ساعت در هوای گرم به دور از سایه قدم میزدند حتی راه رفتن در سایه ممنوع بود، بعد از استراحت در بعد از ظهر ۲ ساعت مجددا باید در جلوی آفتاب قدم میزدیم.
این پیشکسوت دفاع مقدس اضافه کرد: بر این مشکلات شکنجه با کابل را باید اضافه کرد با این وجود توکل برخدا باعث شد تا ماه رمضان را با تمام مشکلات بدون شکستن حرمتش با صبر و اسقامت و کمک خداوند به اتمام برسانیم. روزهای را گرفتیم که شاید تاریخ به خودش ندیده است.
انتهای پیام/