گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- رسول حسنی؛ رهبر معظم انقلاب اسلامی در یکی از دیدارهای خود با جوانان از عبارت «آتش به اختیار» در فضای فرهنگی در بیانات خود استفاده کردند. از زمان تاکنون حرکت‌های فرهنگی متفاوتی با ضعف و قوت بسیار انجام شده که نمونه آن را در اوج گرفتن جشنواره مردمی عمار شاهد بودیم.
هرچند که از آتش به اختیار بودن برداشت‌هایی ناصواب و دور از واقعیت شده است، اما در گوشه کنار می‌بینیم که عده‌ای از جوانان به‌صورت خودجوش دست به تولید آثاری زده‌اند که در نوع خود قابل احترام و بحثی کارشناسانه هستند، نظیر نهضت نهج‌البلاغه که با یک برنامه‌ریزی صحیح توانسته علاقه‌مندان به نهج‌البلاغه را افزایش دهد.
حالا بعد از مدت‌ها سرودی تحت عنوان «سلام فرمانده» به‌صورتی کاملاً مردمی تولید و عرضه شده که در مناسبات مدیریت فرهنگی نمی‌گنجد.
شاید در ابتدا کسی گمان نمی‌کرد این سرود به یک موج پویا و اثرگذار تبدیل شود که حتی معاندان و دشمنان ایران اسلامی را حساس کند و به واکنش وادارد.
این دسته از اپوزیسیون‌ها و مخالفان نظام با همه توش و توان خود سعی دارند «سلام فرمانده» را اثری سفارشی از سوی حاکمیت قلمداد کنند و بدون توجه به محتوای شعر این سرود برداشت‌های نادرست خود را بر مخاطب تحمیل کنند.
پویش «سلام فرمانده» از معدود حرکت‌های فرهنگی است که مخاطب خود و یا بهتر بگوییم کنش‌گران خود را کودکان و نوجوانان قرار داده است. دشمنان نظام نیز از همین در هراسند؛ یعنی از دهه نودی‌هایی که قرار است در آینده‌ای نزدیک وارد بطن جامعه شوند.
اما با همه ارزش‌هایی که «سلام فرمانده» در خود دارد، باید به این نکته توجه داشت که این اثر همچنان که برآمده از مردم است، باید مردمی بماند؛ نه آن را به بوته نقد قرار داد و نه با ضریب دادن‌های بی‌اساس و تصمیم‌گیری‌های ناشیانه از سوی مدیران فرهنگی و دیگر مسئولان چنین نشان داد که پویش «سلام فرمانده» از سوی حاکمیت اداره می‌شود.
به همین دلیل به جای مرعوب شدن از خیل جمعیت حاضر در ورزشگاه آزادی و برداشت‌های هیجانی و لحظه‌ای از این اتفاق اجازه دهیم «سلام فرمانده» راه خود را برود.
مدیران فرهنگی باید بدانند که «سلام فرمانده» یک کار فرهنگی فرمایشی و حاکمیتی نیست؛ این سرود برآمده از مردم و برای مردم است و نباید در انحصار گروه و دسته و حزبی خاص قرار بگیرد.
انتهای پیام/ 161
احسنت. گُل گفتی آقای حسنی. 
