خبرگزارس دفاع مقدس، مصطفی خدابخشی/ بوی باروت را هنوز می توان پس از سی و شش سال در مرزهای کشور استشمام کرد. هنوز مرزها بوی شهادت می دهند و هنوز پیکرهایی از جنس نور زیر خرمن ها خاک چشم انتظار رسیدن به آغوش خانواده اند.
اینجا سرزمینی است که هوایش هم هوای عاشقی است. فکه، شلمچه، خرمشهر، سوسنگرد و ... هیچ فرقی با هم ندارند چرا که همگی میراث دار سال هایی هستند که نسل های آینده از آن به عنوان نماد مقاومت یاد می کنند.
مقاومتی که نشات گرفته از ریشه مردمی بود و با خود آمارهای عجیب و تکان دهنده ای به همراه دارد. بر اساس آمار طی 8 سال جنگ تحمیلی حدود 200000 نفر شهید و قریب 500 هزار نفر مجروح تقدیم اسلام شد.
در تمامی آمارهای موجود در زمینه جنگ 8 ساله یک آمار بیش از هر چیز دیگری سنگین و مسئولیت ساز است و آن چیزی نیست جز وجود 56 هزار شهید متاهل.
این آمار در خوشبینانه ترین حالت نشان دهنده وجود 56 هزار فرزند شهید و 56 هزار همسر شهید است که برای آرامش امروز ما از همه چیز خود گذشتند و پا به پای سختی ها پیش رفتند. اما متاسفانه همانطور که همه می دانند مزد این از خود گذشتگی آنچنان که باید و شاید پرداخت نشده است و تا امروز ما بیش از گذشته بدهکاری بزرگی را نسبت به این دست از خانواده ها در مقابل خود می ببینیم.
این روزها شاید دیدار از خانواده شهدا و رسیدگی کردن از مشکلات آنان تنها برای تصویرسازی دوربین های خبری صورت گیرد اما همه به خوبی می دانند برخی خانواده شهدا مشکلاتی فراتر از این نمایشات مرسوم دارند.
هنوز بسیاری از فرزندان شهدا با موضوع بیکاری دست و پنجه نرم می کنند. هنوز بسیاری از فرزندان شهدا به خاطر نگاه سنگینی که در زمینه سهمیه ها آنان وجود دارد برای استفاده از این سهمیه ها از خود تمایلی نشان نمی دهند.
یک سوال اساسی اینجاست که ایا حق خانواده شهدا این است؟ آیا حق آن فرزندی که تنها سهمش از داشتن پدر تنها یک عکس، یک پلاک و چند نامه که دیگر نایی در تار و پودش وجود ندارد، این است ؟
یقینا در برابر این سوال ها فقط می توان یک نه بزرگ را مطرح کرد و گفت تا کنون در برابر خانواده شهدا بسیار خوب رسم قدرناشناسی را به جا آورده ایم در حالی که در دیگر کشورها برنامه ریزی ها به صورتی رقم می خورد که دیگر به جز داغ عزیز خانواده های آسیب دیده از جنگ درد دیگری نداشته باشند.
نباید فراموش کرد فرزندان شهدا جزء لاینفک خانواده بزرگ ایران محسوب می شوند؛ اما با جایگاهی رفیع تر؛ که تا به امروز این جایگاه برای آنان تعریف مناسب را در بر نداشته است.
یقینا هفته دفاع مقدس بهانه شیرینی است برای یاد آوری این بدهکاری بزرگ که در لا به لای روزمرگی ها گرد فراموشی به روی آن نشسته است .
مسئولین فراموش نکنند امروز' مدیون دیروز است و می بایست حواسشان به فرزندان بزرگ مردان آن روزگار که تنها اسمی به نیکی از آنها به یادگار مانده باشد.
انتهای پیام/
