به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، روز ۲۴ مهر ۱۳۵۷ مسجد جامع کرمان توسط مزدوران رژیم پهلوی به آتش کشیده شد. نگاهی به این فاجعه که پیامد‌های سنگینی برای رژیم پهلوی داشت می‌تواند ابعاد دیگری از این حادثه را نمایان سازد:
مردم کرمان از ساعت ۱۰ صبح ۵۷/۷/۲۴ به دعوت روحانیون شهر در مسجد جامع تجمع کردند تا یاد شهدای میدان ژاله تهران را پاس بدارند. ساعت ۱۱:۳۰ هنوز واعظ، آقای صمدانی در حال سخنرانی بود که عده‌ای به مسجد حمله کردند.
ابتدا دو درب ورودی مسجد را با روی هم ریختن دوچرخه و موتورسیکلت‌های مردم به آتش کشیدند. مردم که برای جلوگیری از هجوم چماق به دستان درب‌های مسجد را بسته بودند، مورد حمله نارنجک‌های گاز اشک‌آور پلیس قرار گرفتند و ناچار شدند درب‌های مسجد را بگشایند. چماق به دستان در حمایت پلیس به داخل مسجد حمله کردند و مردم بی‌سلاح را زیر ضربات چماق، زنجیر، پنجه بوکس و چاقو گرفتند.
در این حمله صد‌ها نفر از جمله آیت‌الله صالحی کرمانی روحانی بزرگ شهر و آقایان سید محمد خوشرو، سید جواد نیشابوری، لبینی صمدانی، سید یحیی جعفری، شیخ عباس شیخ‌الرئیسی، شیخ عباس پورمحمدی و شیخ محمدحسین موحدی کرمانی مجروح شدند و پنج نفر از مردم به شهادت رسیدند.
در این حمله جنایت آمیز بعد از بیرون رفتن مردم، مهاجمین با جمع کردن اثاث و فرش‌ها و قرآن‌های مسجد آن‌ها را به آتش کشیدند. مهاجمین سپس به خیابان‌ها ریختند و ده‌ها مغازه متدینین و بازاریان مؤمن را به آتش کشیدند.
آیت‌الله صالحی کرمانی با انتشار نامه‌ای سرگشاده به آیت‌الله شیرازی واقعه مسجد کرمان را چنین تشریح کرد: «متجاوز از ۲۰ هزار نفر به منظور سوگواری برای شهیدان میدان ژاله تهران در مسجد جامع اجتماع کرده، ساعت ۱۱ به مجرد اینکه خطیب سخن خود را آغاز کرد، در حالی که مردم در کمال آرامش، سکوت و بدون هیچ گونه شعار در مسجد نشسته بودند، تعدادی کولی اجیر شده با حمایت مأموران مسلح پس از آتش زدن اتومبیل‌ها، موتور‌ها و دوچرخه‌های مردم در خارج مسجد از درب و بام با سنگ و چوب و اسلحه گرم وارد مسجد شدند و با پخش گاز اشک‌آور به داخل شبستان و ایجاد خفقان به مردم بی‌دفاع و بدون سلاح حمله کردند و با استفاده از کلیه وسایل، همگان را مورد ضرب و جرح شدید قرار داده و حتی به کودکان خردسال و شیرخوار رحم نکرده، رکیک‌ترین دشنام‌ها را نثار علمای اسلام و روحانیون و زنان و مردان کردند، درب‌ها و شیشه‌ها را شکستند و مجدداً به آتش کشیدند و حتی در حال فرار مردم از مسجد شدیداً آن‌ها را مضروب و مجروح ساخته و چادر از سر زنان برمی‌داشتند... در این واقعه تعدادی مقتول و مجروح شدند.»
مهاجمین آنگاه «وارد خیابان و بازار شده با پشتیبانی و نظارت مأموران بسیاری از مغازه‌ها پس از غارت به آتش کشیدند.»
فاجعه به حدی جنایت‌آمیز بود که موجی از قیام و تظاهرات را در سرتاسر کشور به دنبال آورد و رژیم چنان به وحشت افتاد که اعلام کرد موضوع را تحقیق خواهد کرد.
علما در سرتاسر کشور موضع گرفتند. آیت‌الله صدوقی از یزد، آیت‌الله یثربی از کاشان، آیت‌الله قاضی از تبریز، روحانیت مبارز تهران، آیت‌الله گلپایگانی، آیت‌الله مرعشی نجفی و آیت‌الله شیرازی از مشهد و بسیاری از علمای شهرستان‌ها با صدور اعلامیه، تلگراف و نامه این جنایت رژیم را محکوم و مراسمی را در بزرگداشت شهدای آن برگزار کردند.
جمعیت دفاع از حقوق بشر ایرانی پس از تحقیقات در مورد علّت حادثه با صدور اطلاعیه‌ای اعلام کرد که طرح توطئه کرمان در استانداری با حضور مقامات دولتی ریخته شده است.
امام خمینی در یک سخنرانی در پاریس در جمع ایرانیان فرمودند: «در کرمان آن فضاحت را درآوردند. یک دسته‌شان در مسجد ریختند و مردم را به واسطه گازها خفه کردند، یک دسته‌ای را کشتند، بچه، زن و مرد و بزرگ را کشتند، همه چیز مسجد را آتش زدند.
بعد هم ریختند در بازار و بازار را آتش زدند و غارت کردند. حالا تازه می‌گویند که بناست بفرستیم تحقیق کنند که چه کسی چنین کاری را کرده است... همان کسانی که فرستادید در آبادان تحقیق کردند که چه کسی چنین کاری کرده است؟ آن ظالمی که این کار را کرده است، «اعلیحضرت»، می‌خواهند او را مجازات کنند؟! آن آقا خودت هستی.»
آتشی که رژیم نابخردانه در مسجد جامع کرمان برافروخت، شعله‌هایش چنان گسترش پیدا کرد که تا عمق ارکان رژیم نفوذ پیدا کرد و بعد از آن یک روز آرام را ندید.
منبع: یک سال مبارزه برای سرنگونی رژیم شاه، روح‌الله حسینیان، مرکز اسناد انقلاب اسلامی
انتهای پیام/ 118
