به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از گرگان، «قاسم تیموری» در سال 1348 در روستای شموشک علیا از توابع شهرستان گرگان در خانواده‌ای مذهبی و انقلابی چشم به جهان گشود، پدر ایشان از رجال انقلابی و مبارز بر علیه حکومت ستمشاهی در گرگان بود. در حالیکه فقط هفت سال داشت پدرش را از دست داد و به همراه چهار برادر و سه خواهر در کنار مادربزرگشان زندگی می‌کرد.
قبل از اعزام به جبهه‌های جنگ با سن کم برای کمک به امرار معاش خانواده در کارگاه چوب بری کار می‌کرد و نوجوانی اش را همزمان با جنگ تحمیلی رژیم بعث علیه ایران سپری کرد و در سال 1364 در سن 16سالگی به عنوان نیروی بسیجی به جبهه‌های غرب کشور اعزام شد و در تاریخ بیست و پنجم اسفند 1366 به عضویت رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد.
در ششم فروردین 1365 به منطقه جنوب اعزام و در عملیات های والفجر مقدماتی، مرحله سوم والفجر 8، کارخانه نمک فاو کندن تونل شرکت داشته و در عملیات مهم کربلای یک قله آویزان، کربلای 4، کربلای 5 و تک شلمچه حضور موثر داشت، وی پس از جنگ در گردان حضرت ابوالفضل تیپ 45 مهندسی رزمی جوادالائمه (ع) مشغول به کار شد.
«تیموری» در تاریخ بیست و چهارم آبان 1377 در شهر بانه کردستان در میدان مین مشغول پاکسازی و جمع آوری مین های به جا مانده از جنگ بود که بر اثر انفجار مین گوجه ای پای راستش به شدت مجروح شد. وی سومین مجروحیت خود را در تاریخ بیست و چهارم آبان 1389 در میدان مین تجربه کرد اما این بار پای راستش را از زیر زانو از دست داد.
وی با آنکه جانباز 50 درصد بود با روحیه خستگی ناپذیر دست از کار نکشید، در سال 84 در منطقه شوویده شهر بانه در حال پاکسازی میادین مین بود که به همراه یکی از نیروهایش بر اثر انفجار مین مجروح شد. قاسم تیموری پس از کردستان در ماموریت‌های زاهدان، بندر عباس، سیریک، شمال غرب و درگیری‌های گروهک پژاک حضور گسترده و موثر داشت و در سال 1390 به فرماندهی گردان حضرت ابوالفضل تیپ 45 منصوب شد.
پس از 28 سال خدمت خالصانه به نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران به صورت داوطلبانه در تاریخ بیست و دوم آذر سال 94 به سوریه اعزام شده و فرماندهی محور را بر عهده داشت و بعد از سیزده روز مبارزه علیه دشمنان، برای انجام ماموریت به همراه یکی از نیروهایشان به خط مقدم رفته و بعد از انجام عملیات در راه برگشت مورد حمله دشمن قرار گرفت و بر اثر اصابت خمپاره به شهادت رسید.
انتهای پیام/
