به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، حسین خزائی شاعر آئینی و انقلابی جوان کشورمان به مناسبت چها و دومین سالگرد شهادت مصطفی چمران مثنوی سروده است که در ادامه می‌خوانیم.
هر چه غیر از سوختن! اِجحاف بر پروانه است
ظُلم! مرگ یک چریک پیر، کُنجِ خانه است
حیف می‌شد! رفتنت با اتفاقی ساده بود
پُشت میزی پَست، یا در پیچ‌های جاده بود
چند میدان و خیابان را بِنامَت کرده‌ایم
مدّعی هستیم! در حَقّت قیامت کرده‌ایم
غافل از اینی که انسان! چارچُوبش جسم نیست
«مصطفی چمران! فقط یک تابلو یا اسم نیست»
کاش می‌شد! چند تا چمران دیگر داشتیم
کاش! بر چیزی که می‌گفتیم باور داشتیم
پاوه، دهلاویه یا لبنان، چه فرقی می‌کند؟
موقع تکلیف، این با آن! چه فرقی می‌کند؟
ناخدا در روز طوفانی مشخص می‌شود
در عمل، عُمقِ مسلمانی مشخص می‌شود
کربلا محدود در جغرافیایی خاص! نیست
شرطِ عاشورایی ماندن، بجز اخلاص نیست
جنگ، حتّی بر اَنار پاوه هم تأثیر داشت
سینه دیوار‌های شهر، زخمِ تیر داشت
گرچه ما ماسوله‌ای در خون شناور دیده‌ایم
«بین گلدان، شمعدانی‌های بی‌سر دیده‌ایم»
کاش می‌شد! باز هم شیپور‌های جنگ را...
کاش می‌شد! بازسازی کرد آن فرهنگ را
فعل مذمومی‌است، امّا گاه گاهی لازم است
انتخابی پُر خطر بین دو راهی! لازم است
«جنگ! تنها شیوه پالایشِ مردانگیست»
بالاخص وقتی که جنس دشمنانت خانگی است
شیعه و سنّی همه ایرانی الاصلیم ما
ملّتی زنجیرواریم و به هم وَصلیم ما
بابت همسو شدن! اسلام شرطّ کافی است
هر که غیر از این بگوید؛ اوجِ بی‌انصافی است!
مصطفی چمران از شخصیت‌های مبارز انقلاب اسلامی، وزیر دفاع دولت موقت جمهوری اسلامی ایران و فرمانده ستاد جنگ‌های نامنظم در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود. او شخصیتی علمی، انقلابی، مبارز، مومن و عارف مسلک بود. چمران در تهران و آمریکا تحصیل کرد و دکترای رشته الکترونیک و فیزیک پلاسما (مهندسی گرافت هسته‌ای) را با درجه ممتازی از دانشگاه آمریکا اخذ کرد. شهید چمران خدمات بسیار موثری در جنگ عراق علیه ایران داشت و سرانجام، ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. از این شهید چندین اثر از دست‌نوشته‌هایش بر جای مانده است.
منبع: فارس
انتهای پیام/ ۱۳۴
