صدایِ ابوذر در مسجدِ ابوذر
گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ صدای ابوذر هرگز خاموش نمی‌شود. ربذه شاهد است که مترفان و اسرافکاران و بلعندگان بیت‌المال بارها مرده‌اند. در نام‌های مختلف به گور رسیده‌اند اما ابوذر همچنان زنده است. نور کلامش نسل‌به‌نسل ترجمه می‌شود. این هم جز حیات جاری نمی‌تواند معنایی داشته باشد. قرن‌ها هم که بیایند و هرکدام صد تقویم را کهنه کنند باز نام ابوذر نو و تازه است.
مسجد ابوذر تهران هم گواه همین سرزندگی است هرچند کلام امروزین ابوذر را به خون کشیدند. کلامی که در حنجره آیت‌الله «سید علی خامنه‌ای» از جایگاه زن می‌گفت، چهل و یک سال پیش از آنچه برخی با هزار ادعا درباره زن، ایران را به آشوب بکشند. می‌گفت: «در زمان امیرالمؤمنین، زن در همه‌ی جوامع بشری -نه فقط در میان عرب‌ها- مظلوم بود. نه می‌گذاشتند درس بخواند، نه می‌گذاشتند در اجتماع وارد بشود و در مسائل سیاسی تبحر پیدا بکند، نه ممکن بود در میدان‌های...» انفجار بمب شقشقه‌ای شد در کلامی که می‌خواست به تبیین جایگاه زن در منهج حکومتی مولا علی (ع) بگوید و به «شایعات فراوانی {که} بین مردم پخش شده» پاسخ بدهد.
بمب‌گذاران، با کلمه مشکل دارند، با پاسخ‌گویی مشکل دارند، با منطق ابوذر مشکل دارند لذا بمب می‌شوند و حرمت مسجد و خون اهل مسجد را یک‌جا هدف می‌گیرند.
«هدیه فرقان» بمب می‌شود که توسط «رهروان فرقان» علیه منطق قرآن به کار گرفته می‌شود. هدف غایی آنان هم مرگ است. خون ریختن است، کشتن است. هرکس چون آنان فکر نمی‌کند باید بمیرد حتی اگر یک عمر برای زندگی مردم و احیای امر امامت مجاهده کرده باشد. نیت آنان، برنامه آنان، چنین بود. حالا ادامه فرقانیان بودند یا نحله منحرفی دیگر و یا منافقین فرقی نمی‌کند.
آنان تدبیر به مرگِ امام جمعه تهران کرده بودند اما غافل از این که «والله یقدر» یک حقیقت است و رشته‌های آنان را پنبه می‌کند. مردی که افتادن و به خون تپیدنش را دیدیم در برخاستنِ دوباره، امامِ ایران می‌شود نه فقط برای نماز جمعه که برای زعامت زندگی مردم. می‌خواستند ولایت را از وجود او خالی کنند اما دست حکمت الهی او را برای ردای ولایت، نگهداشت تا بعد از روح‌الله، جانی تازه شود در کالبد جمهوری اسلامی ایران.
این بار هم کلمه بر بمب و زندگی بر مرگ پیروز شد. زارعان مرگ، رویش آن را در جهان و جان و منطق خود تجربه کردند. گروهک فرقان که حق را از باطل نمی‌توانست فرق بگذارد، نابود شد. منافقین که تا سر در خون فرو رفته بودند با سرافکندگی تمام به پایان راه رسیدند. آل‌ابوسفیان در قرن ۱۵ دگرباره در شام و عراق، به مرگ با مذلت افتادند اما ابوذر همچنان زنده است. صدای او از حلقوم فرزندان معنوی‌اش به گوش می‌رسد. همه چیز فراتر از تدبیر اهلِ مکر، در تقدیر خدا رقمی نیکو می‌خورد. الله‌اکبر که ابوذر همچنان سخن می‌گوید...
انتهای پیام/
