از تیغ تحریم خارجى تا زخم زبان داخلى!

رهبر معظم انقلاب سالها پیش فرمودند: «ایرانى بسازید که هر کس از هر جا آن را دید معجزه اسلام را در آن ببیند.»

عدهاى اما در این کشور هستند که نه خودشان کارى مىکنند و نه مىگذارند دیگران کار کنند، به همین جهت شروع مىکنند به بهانه تراشىهاى عجیب و غریب. مثلا اگر گروهى از جوانان دانشجو تحت عنوان گروههاى جهادى براى فقرزدایى اقدام کنند و به اقصى نقاط کشور مراجعه و خانوارهاى محروم  و اماکن دور مانده از توسعه را بازسازى یا بازپیرایى کنند تلاش مىکنند تا حد امکان آن را از اعتبار بیندازند و یا کار آنها را کوچک جلوه دهند. حال اگر همین افرادى که در گروههاى جهادى مشغول بوده و هستند تحت عنوان سازمانیافتهترى مثل بسیج دور هم جمع شوند و بخواهند با استفاده از سازمان نیرومند بسیج به فقرزدایى سرعت بیشترى بدهند و چرخهاى توسعه را تندتر بچرخانند باز توسط همین جماعت مورد طعنه قرار مىگیرند که چنین و چنان. البته آن کس که براى خدا کار مىکند غمى از این طعنهها و کنایهها ندارد، اما آنچه مهم است دریافت این مسئله است که آبشخور چنین تفکرى کجاست؟

نمونهاى از این دست اظهار نظرات را مىتوان درباره اقدامات و فعالیتهاى توسعهاى قرارگاه سازندگى نیز دید. قرارگاه سازندگى که یکى از بزرگترین پیمانکاران عمومى کشور در جهت ساخت و ساز بهنگام و مناسب پروژه هاى عمرانى کشور محسوب مى شود دیر زمانى است که مورد انواع و اقسام بى مهرى ها قرار گرفته و مى گیرد. عدهاى در داخل چنان وانمود مى کنند که تو گویى این قرارگاه جا را براى دیگران تنگ کرده و چنان مى نمایند که همه و همه پروژه ها در دست اوست. این در حالى است که براساس گزارش هاى منتشره قریب به اتفاق پروژه هایى که این قرارگاه و شرکت هاى وابسته به آن در دست گرفته اند از طریق مناقصه ها و رقابت سالم با سایر شرکت ها بوده و تنها عوامل اقتصادى باعث انتخاب قرارگاه به عنوان مجرى پروژه ها از سوى کارفرمایان شده است، اما مخالفین و آنهایى که اساساً کارى به جز نق زدن ندارند چنین فرایندى را برعکس جلوه مى دهند و سیاهکارى را بر کار درست در کشور ترجیح مى دهند.

نکته جالب این است که اکثر پروژه هایى که قرارگاه به عنوان مجرى به آن وارد شده نه تنها هیچ امکانات ویژهاى به آن تعلق نگرفته  بلکه گاه از شرایط عمومى پرداخت ها نیز عقب تر بوده و با این حال مورد بى مهرى قرارگرفته است.

اما در این بین نقش خاص و قابل توجه قرارگاه سبب شد پیش از هر پیمانکار دیگرى در کشور مورد تحریم دشمنان قرار بگیرد. گویا دشمنان خارجى و برخى غرض ورزان داخلى هم زمان منافع مشترکى یافتند و آن حذف قرارگاه سازندگى و از کار انداختن موتور محرک توسعه کشور بود. واقعیت این است آنچه در عرصه اقتصاد کشور در حال وقوع است یک جنگ تمام عیار است. تحریم جنگ است نه چیزى دیگر.در شرایط جنگى چه باید کرد؟ آیاباید دست روى دست گذاشت و به امید این و آن نشست؟آیا نباید اقدامى کرد؟ وقتى دشمن حتى جلوى دارو و کالاهاى خوراکى یک ملت را مى گیرد، وقتى پیمانکاران خارجى و برخى از علاقه مندان به آنها در وانفساى تحریم پا پس مى کشند و میلیاردها دلار سرمایه یک ملت را عاطل و باطل رها مى کنند آیا باید گوش هاى نشست و منتظر فاجعه بود؟!

اتفاقا درچنین جایى است که به هوشیارى رهبرمعظم انقلاب و دوراندیشى معظم له مى توان افتخار کرد که سال ها پیش اجازه حضور سپاه و به تبع آن قرارگاه سازندگى را در کارهاى اقتصادى دادند تا روزى که کشور با چالش مواجه مى شود بازهم این نیروهاى بسیجى و مردمى باشند که براى حفظ و حراست ازمرزها و اعتباراقتصادى کشور قد علم کنند. در همین دوران اندکى که تحریم ها تشدید شده بسیارى از پیمانکاران خارجى رفتن را بر ماندن ترجیح داده اند در حالى که همگان واقفند آنچه تحریم خوانده مى شود رسم دیگرى از بى قانونى جهانى است زیرا اگر نفس بى توجهى به قطعنامه شوراى امنیت ملاک باشد ایران تنها چهار قطعنامه را اجرا نکرده حال آنکه رژیم صهیونیستى 26 قطعنامه را بى اجرا گذاشته است.

کدام مستحق تحریم اند؟ ایران یا صهیونیستها؟!

پیمانکاران خارجى که کارهاى خود را نیمه تمام و بر خلاف توافق ها و قراردادها رها کرده و کشور را با خسران مواجه ساخته اند بیشتراز افرادى که در این شرایط سخت کارهاى نیمه تمام آنها را به اتمام مى رسانند سزاوار انتقاد هستند.

عدهاى کج تاب که البته منافع شخصى را بر منافع ملى ترجیح مى دهند بیشتر دوست دارند جاده صافکن خارجى ها باشند تا مددکار داخلى ها. پس بیراه نیست اگر آنها آن قدرى که باید به انتقاد از کسانى که با منافع ملى ایران بازى کرده اند نپردازند و در عوض تیغ تند انتقاد را روانه شرکت هاى مردم نهاد داخلى کنند.

جنگ بى گلوله جدید که به شکل و شمایل اقتصادى خود را عیان ساخته و از واشنگتن تا تلاویو، از لندن تا پاریس و از برلین تا مسکو همه را مسحور سهم خواهى از ملت ایران کرده آن قدر اهمیت دارد که تک تک آحاد این جامعه بیل و کلنگ در دست بگیرد و براى پیشرفت کشور به کار سخت بپردازد. دراین شرایط باید قدر پیمانکاران بزرگى همچون قرارگاه سازندگى و سایر شرکت هاى دولتى، عمومى و خصوصى کشور را دانست که مى ایستند و هم تیغ تحریم خارجى را به جان مى خرند و هم زخم طعنه داخلى را.

اما زمستان خواهد گذشت و رو سیاهى به ذغال خواهد ماند؛ این درس تاریخ است.