به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «یک روز صبح از خواب بیدار می‌شویم و می‌بینیم لشکری از ربات‌ها، زمین را تصاحب کرده‌اند. آن‌ها به جای ما پشت رل قرار گرفته‌اند و رانندگی می‌کنند؛ به‌جای معلم‌ها سر کلاس رفته‌اند و به فرزندان‌مان آموزش می‌دهند؛ به جای مجری تلویزیون، اخبار می‌گویند؛ به‌جای کارگران ساختمان، در حال چیدن آجر‌ها روی هم هستند؛ به‌جای گارسون در رستوران‌ها به ما خوشامد می‌گویند و غذایی که آن هم یک ربات درست کرده، روی میز می‌گذارند. ربات‌های خلبان، ربات‌های نظامی، ربات‌های اندیشمند، ربات‌های کارگر، ربات‌های سیاستمدار، ربات‌های وکیل، ربات‌های پزشک و ...» حالا وقتش است که چشمهایمان را باز کنیم و از این خواب بد بیدار شویم.
اگر یک دهه پیش کسی داستان بالا را برایتان تعریف می‌کرد، قطعا فکر می‌کردید بخشی از یک فیلم هالیوودی است، اما حالا کمتر روزی است که روزنامه‌های پرتیراژ جهان یا شبکه‌های تلویزیونی محبوب، خط و خبری از هوش مصنوعی و تازه‌هایش نداشته باشد؛ به ویژه درباره ربات‌هایی که قرار است کار‌های ما را سریع‌تر، ارزان‌تر و البته بهتر انجام دهد.
البته هیچکس با اینکه یک ربات خدمتکار مجانی داشته باشد که خرده‌فرمایش‌های ریزودرشتش را انجام دهد، مشکلی ندارد، اما مشکل از جایی شروع می‌شود که افراد فکر می‌کنند هوش مصنوعی قرار است جایگزین آن‌ها در شغلی باشد که اکنون مال آنهاست و از آن طریق پول درآورده و امرار معاش می‌کنند.
بی راه نیست اگر ادعا شود اغلب افرادی که نگران نقش هوش مصنوعی در بازار کار هستند، قبل از هر چیز نگران ازدست‌دادن شغل خود هستند. حال سوال اینجاست این ترس تا چه حد مقرون به واقعیت است؟
برای یافتن پاسخ به این سوال، باید سری به تاریخ بزنیم؛ درست است که استفاده از هوش مصنوعی در قرون گذشته مسبوق به سابقه نیست، اما نمونه‌های روشنی، چون انقلاب صنعتی وجود دارد که انسان آن زمان را با دغدغه‌هایی مشابه امروز، درگیر کرده بود. زیرا اختراع ماشین‌های جدید ریسندگی و بافندگی، افزایش تولید با انرژی و نیروی انسانی کمتر را میسر کرده بود؛ لوکوموتیو، کشتی بخار و اتوموبیل جایگزین حیوانات شد و ارتباطات با تلگراف و رادیو از شروع دوران تازه‌ای خبر می‌داد که برای انسان ناشناخته و چه بسا غیرقابل پیش بینی می‌کرد.
اگرچه همان زمان نگرانی جدی طیفی از مردم بویژه طبقه کارگر این بود که ماشین‌ها جایگزین آن‌ها شده و آن‌ها نیز شغل و بالتبع درآمد خود را از دست می‌دهند، اما بعد از گذشت چند سال چهار واقعیت از شدت و حدت این هراس جمعی کاست.
نخست اینکه هیچ تغییر و تحولی یک شبه اتفاق نمی‌افتد و انسان‌ها فرصت دارند خود را با دگرگونی‌ها تنظیم و بازیابی کنند.
دوم اینکه ممکن است ماشین‌ها، بخشی از مشاغل را نابود کنند، اما به‌موازات مشاغل دیگری مرتبط با پیشرفت‌ها و پیچیدگی‌های تکنولوژی خلق می‌کند.
همچنین درست است ماشین‌ها می‌توانند کار‌هایی که برای انسان تکراری، سخت و دشوار بود را به راحتی انجام دهند، اما هیچ وقت جای انسان را نخواهند گرفت و دست آخر اینکه تا کنون هیچ فناوری‌ای نتوانسته به تنهایی تغییر شگرفی در جهان به وجود بیاورد.
بسیاری معتقدند این چهار واقعیت نه تنها درباره هوش مصنوعی، بلکه درباره هر پیشرفتی در عرصه تکنولوژی ساری و صادق است. بر این اساس، پیش‌بینی می‌شود هوش مصنوعی و حضور هرچه بیشترش در بازار کار، حداقل تا ۲۰ تا ۲۵ سال آینده غافلگیرکننده نباشد؛ به ویژه در کار‌هایی که به تفسیر انسانی نیاز دارند.
همچنین بدیهی است که هوش مصنوعی به از بین رفتن چندین هزار شغل منجر شود، اما مانند انقلاب صنعتی، فرصت‌های شغلی جدیدی بوجود خواهد آورد. هوش مصنوعی می‌تواند کار‌های روزمره را خودکار کند و در عین حال به انسان اجازه دهد روی فعالیت‌های خلاقانه‌تر، استراتژیک‌تر و باارزش‌تر تمرکز کند و از همه مهمتر اینکه هوش مصنوعی فعلا تا «هوشمند» شدن فاصله زیادی دارد!
منبع: نورنیوز
انتهای پیام/ ۱۳۴
