به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس محمدعلی مجاهدی متخلص به پروانه در مراسم رونمایی از کتاب «آینهگردانی» با اشاره به اینکه شعر آئینی در مقایسه با سایر شعرها رشد چشم گیری داشته است گفت: شعرآئینی به لحاظ کمی و کیفی پیشرفت داشته اما در کنار رویشها قهراً ریزشهایی داشته که از اعتبار یازده صده آن میکاهد.
مجاهدی با بیان خاطرهای از چگونگی آشنایی با آیت الله خامنهای در سال 1340 گفت: جوانی 20 ساله بودم و تازه دیپلم گرفته بودم؛ پنج شنبهها در دفتر مدیر مدرسهمان مرحوم رحیمی چهار، پنج نفری جمع میشدیم و آقای خامنهای با برادربزرگشان در آن جلسه شرکت میکردند و شعر میخواندیم. آقای خامنهای آن زمان در حوزه حجتیه مشغول تحصیل بودند.
وی افزود: سالها از آشنایی ما میگذشت؛ دقت نظر ایشان در اشعار، عنایتی که به شنیدن و البته نقد صریح و روشن که پشتوانه ادبی داشتند، آموزنده بود. روزی در مسیری که به حرم میرفتیم از بنده پرسیدند غزل جدیدی برای خواندن ندارید که گفتم کار نیمه تمامی دارم و خواندم. شعرم را با "از دست دل به دامن صحرا گریختم" شروع کردم و ادامه دادم تا به بیتی رسیدم که ایشان نگاه نافذی کردند و خیلی صریح و روشن با منطق و خوشرویی من را از ادامه دادن این شعر منصرف کردند.
مجاهدی با اشاره به جلسات ماه رمضان رهبری گفت: جلسات شعر از 13، 14 نفر شروع شد. در یکی از آن جلسات ایشان خیلی دقیق و صریح به اشعار همه شعرا دقت میکردند. بعد از شعر خوانی یکی از شعرا، آقا رو کردند به شاعر و گفتند شما چرا فقط در یک قالب شعر میگوید، ضمناً شعرهای شما طوری است که انقلابی و غیر انقلابی خوشش میآید، در شعر موضع خودتان را روشن کنید.
این شاعر آئینی تصریح کرد: حضور در این جلسات درسهای آموزندهای برای من بود که اگر قرار است شعر آئینی در این کشور پا بگیرد باید به لحاظ محتوایی از خطوط قرمز عبور نکنیم، مخصوصاً کسانی که شعر ولایی میگویند. ما حق نداریم وارد مقولههای خیال پردازی درباره ائمه شویم. شعر از خط و خال و ابروی حضرت مهدی عج حرمت شکنی است؛ گاهی اصل انقلاب را به اسم شعر مهدوی زیر سوال میبریم کسی هم نیست جوابگو باشد.
مجاهدی عنوان کرد: صادق سرمد چهره فراموش شده شعر است اما به لحاظ شعر، شخصی توانا بود؛ از زمان شاه و مصدق در دستگاه برای حکومت شعر میخواند. زمانی شاه به انگلیس رفته بود، از آنجایی که در مراسم استقبال باید برای شاه شعر میخواند به فرودگاه رفت. وجدان سرمد بیدار شده بود و شعر توفندهای خطاب به شاه خواند و شاه او را خانه نشین کرد تا به درد سرطان از دنیا رفت، او نشان داد وجدان شاعر همیشه در خواب نمیرود.
