به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، روز گذشته سیزدهمین سالگرد شهادت دانشمند هسته‌ای و پرافتخار کشورمان شهید «مجید شهریاری» بود.
این دانشمند تنها فردی بود که توانست «محاسبات بحرانی» مهم برای غنی‌سازی اورانیوم ۲۰ درصد را انجام دهد، بدون اینکه مبلغی برای انجام این کار دریافت کند. در حالی که کار شهید شهریاری به قدری ارزشمند بود که اگر مطالبه دستمزد چند میلیارد تومانی هم می‌کرد، سازمان انرژی اتمی تقدیمش می‌کرد.
از شهید مجید شهریاری خاطرات بسیاری است اما نکته‌ای که برای خیلی از ما جای سؤال دارد، این است که کودکی شهید شهریاری چگونه گذشت؟ رفتار و منش او در کودکی چگونه بود که توانست در جوانی به جایگاه علمی بالایی دست پیدا کند.
«سعید ناصری» خادم امام رضا (ع) و مدیر کل اداره آموزش و پرورش استان زنجان از قبل از تولد شهید شهریاری در همسایگی‌شان زندگی می‌کرد. وی کودکی شهید شهریاری را اینگونه روایت می‌کند:
آقامجید ۳ـ۴ سال از من کوچکتر بود. طوری که هر روز همدیگر را می‌دیدیم و باهم بازی می‌کردیم. روزانه این بازی‌ها ادامه داشت تا زمانی که صدای اذان شنیده می‌شد، آقامجید در هر قسمت از بازی که بودیم، بازی را رها می‌کرد و پشت سر امام جماعت مسجد می‌رفت و نماز جماعت را می‌خواند. او بعد از اقامه نماز به سراغ ما می‌آمد و بازی را ادامه می‌داد.
پدر آقامجید کارمند آموزش و پرورش بود. روزانه پول توجیبی ناچیزی به او می‌داد و آقامجید این پول‌ها را پس‌انداز کرده بود. یک روز او نزد امام جماعت مسجد رفت و از او پرسیده بود، خمس این پس‌انداز من چقدر می‌شود؟ آقامجید آن زمان با سن و سال کمی که داشت بسیار مقید به انجام کار‌هایی بود که هنوز برایش تکلیف نشده بود.
او حتی در راه رفتن و بازی کردن وقار خاصی داشت و آرام و متین بود. آقامجید در یک خانواده فرهنگی بزرگ شده بود. حتی پدربزرگ و مادربزرگ او هم فرهنگی بودند. آقامجید هم دانش‌آموزی بود که خودش به فکر درس خواندن بود؛ وقتی هم که در کنکور سراسری قبول شد، یادم هست پدرش خیلی خوشحال شد. این رفتار و سیره و پشتکار آقامجید بود که از او یک دانشمند هسته‌ای متعهد ساخت و بعد هم به مقام شهادت رسید.
انتهای پیام/ 141
