به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «اسماعیل فرجوانی» در طلوع فجر ششم آبان ۱۳۴۱ در خانواده‌ای مومن و متعهد متولد شد و دوران کودکی را در فضای روحانی خانواده اش که در همسایگی برخی خانواده‌های عالم و روحانی زندگی می‌کردند گذراند و همین امر در پرورش روحی و معنوی او تاثیر بسزایی داشت.
وی در کنار تحصیل، در یک کارگاه نجاری مشغول به کار شد که روح استقلال و اتکا به خداوند را در او پرورش می‌داد.
عشق و علاقه زیادش به امام خمینی و شناخت هدف‌های مقدس ایشان در دوران تحصیلش در دبیرستان که هم زمان بود با ماه‌های پایانی دوران ستم و خفقان پهلوی، او را به صحنه مبارزه با رژیم شاه کشاند.
از روزی که اسماعیل فرجوانی در راه تحقق هدف‌های امام وارد مبارزه شد تا روزی که به شهادت رسید، همواره از پیشگامان این مبارزه مقدس بود.
حضور در جبهه کردستان
شهادت شهید صالح شوشتری یکی از هم رزمانش در دوران پیش از پیروزی انقلاب، بارقه‌ای فروزان از شجاعت و شهامت را در دلش زنده کرد، طوری که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به جبهه‌های دفاع از انقلاب رفت و از نخستین کسانی بود که در کردستان، دوشادوش پاسداران و بسیجیان به مبارزه با اشرار و نیرو‌های ضد انقلاب پرداخت تا امنیت و آسایش هم وطنان کرد را تامین کند.
حضور در جبهه جنوب
با آغاز جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق علیه کشورمان، همه اعضای خانواده فرجوانی وارد صحنه جنگ شدند و در حالی که او و برادرش در جبهه‌ها بودند، مادر، پدر و خواهرش نیز در پشت جبهه به فعالیت در امور پشتیبانی از رزمندگان اسلام مشغول بودند.
ازدواج
او در سال ۱۳۶۰ در روز ولادت امام حسن عسکری و روز پاسدار ازدواج کرد، ولی ازدواج و تشکیل خانواده خللی در اراده اش برای حضور در جبهه ایجاد نکرد و پس از ازدواج نیز بی درنگ به جبهه خرمشهر رفت تا به همراه همرزمانش از میهن اسلامی دفاع کند.
نقص عضو نیز مانع از رفتنش نشد
وی از نخستین روزی که به جبهه رفت تا لحظه شهادت، همواره حضوری تأثیرگذار در جبهه‌ها داشت و در عملیات‌های گوناگون از شکست حصر آبادان گرفته تا عملیات کربلای ۴ در سال ۱۳۶۵ حماسه‌های بی‌نظیری از خود به یادگار گذاشت.
اسماعیل فرجوانی در عملیات والفجر مقدماتی، فرمانده گردان کربلا، در عملیات والفجر ۱، جانشین تیپ ۱ لشکر ۷، ولی عصر (عج)، در عملیات خیبر، فرمانده تیپ و در عملیات‌های بدر، والفجر ۸ و کربلای ۴ نیز فرمانده گردان کربلا بود.
وی هشت بار در جبهه مجروح شد و درحالی‌که در عملیات بدر دست راستش قطع شد، پس از بهبودی نسبی بار دیگر به جبهه رفت و فرماندهی گردان کربلا در عملیات کربلای ۴ را بر عهده گرفت.
او در این عملیات پس از رشادت‌ها و شجاعت‌های بی‌نظیری که از خود به نمایش گذاشت، سرانجام پاداش سال‌ها مجاهدت و تلاش در راه اعتلای اسلام ناب محمدی و اقتدار ایران اسلامی را گرفت و با تیر مستقیم دشمن آسمانی شد.
پیکر مطهر شهید، سال‌ها در آن‌سوی اروند باقی ماند.
منبع:
کوچک، عبدالمحمد، اطلس لشکر هفت، ولی عصر (عج) در دوران دفاع مقدس، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۳۹۸، ص ۲۰۰
