فاجعه یکشنبه سیاه سردشت

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، سردار محمد باقر نیکخواه بهرامی طی یادداشتی، ابعاد جدیدی از فاجعه بمباران شیمیایی سردشت در سال 66 را به تصویر کشیده است. در این یادداشت می خوانید:

به دنبال موفقیت رزمندگان اسلام در عملیات های نصر 4 و 5 در غرب سردشت، رژیم بعث عراق واکنش ددمنشانه ای را علیه مردم متعهد و مسلمان سردشت با این اهداف از خود نشان داد:

1- انتقام از مردم سردشت؛

2- ایجاد رعب و هراس؛

3- تضعیف روحیه رزمندگان؛

4- یاس و نا امیدی در میان مردم همیشه در صحنه ایران اسلامی

عراق با اهداف بیان شده، مبادرت به بمباران شیمیایی سردشت نمود؛ بدین صورت که در ساعت 4:25 الی 4:30 عصر روز یکشنبه هفتم تیر 1366 چهار فروند هواپیمای بمب افکن سنگین سوخو 22 هر کدام چند بمب 500 کیلویی (جمعا هشت بمب) حاوی گاز خطرناک و غنی شده خردل از نوع سولفار موستارد (HD) یا همان عامل ایپریت (EYPRIT) را در نقاط پر تردد و متراکم شهر، نظیر بازار، اداره بازرگانی، یک واحد آموزشی- درمانی، اطراف سپاه و... پرتاب نمود که با انفجار بمب ها و متصاعد شدن عوامل به صورت ابر متراکم و کشنده، بلافاصله بدلیل غفلت عوامل، غافلگیری عمومی، نفوذ گاز در لایه ها و منافذ و داخل خانه ها و ادارات ده ها نفر شهید و هزاران نفر مصدوم شدند.

همزمان با وقوع جنایات ضد انسانی و نسل کشی رژیم بعثی عراق، یگان های پدافندی شیمیایی مستقر در منطقه عمومی سردشت، بخصوص تیپ مستقل پدافند شیمیایی 24 امام سجاد (ع) با اعلام هشدار مردم را به پناهگاه برده و مردم را به بالای ارتفاعات فرا خوانده و ضمن اقدام به خنثی نمودن بمب ها و رفع آلودگی محیط و ساختمان، دستورات ایمنی لازم را نیز با کمک واحدهای امداد و درمان شهر اتخاذ نمودند.

بدین نحو که دو باب حمام شهر را اختصاص به رفع الودگی جداگانه مردان و زنان نموده و با کمک فرمانداری و دیگر واحدهای خدمات شهری و نیز پزشکان سپاه و بهداری سردشت درمان و مداوای اولیه را انجام و مصدومین بدحال را با اتوبوس ها و سایر وسایط نقلیه شهر و یگانهای  مستقر در منطقه به شهرهای ارومیه، تبریز، سنندج، کرمانشاه، منتقل نمودند.

سردشت را می توان اولین شهرغیر نظامی در جهان به شمار آورد که مورد هجوم سلاح های کشتار جمعی و ممنوعه شیمیایی قرار گرفته است که تقریبا 75 درصد مردم شهر 12 هزار نفری آن در معرض گازهای مخرب قرار گرفتند و تاکنون حدود 200 نفر از آنان به شهادت رسیده 1800 نفر نیز مصدوم شده و نیاز به مراقبت های ویژه پزشکی و درمانی دارند.

در جنگ جهانی اول شهر 36 هزار نفری (ایپرس) یا همان ایپرتوشا آلمان ها مورد تهاجم چندباره شیمیایی با گازهای خفه کننده و خردل قرار گرفت که معرف به گاز ایپریت گردید.

تفاوت شهر سردشت با ایپر در این است که شهر ایپر جبهه متفقین بود که چندبار توسط متحدین و متفقین دست به دست گردید. ولی سردشت یک شهر کاملا غیرنظامی بود که مردم شهر در آن به کار روزمره و زندگی عادی خویش مشغول بودند که برمبنای مفاد اعلامیه های چهار گانه لاهه و پروتکل 17 ژوئن 1925 ژنو، کاربرد سلاح های شیمیای و میکروبی را حتی بر علیه نظامیان نیز ممنوع اعلام کرده و کشور عراق خود در سال 1931 مفاد آن را امضاء و بر اجرای آن متعهد گردیده بود!

همچنین طبق  مفاد کنوانسیون های چهار گانه 12 اگوست 1949 و پروتکل های دوگانه الحاقی 8 ژوئن 1977 ژنو که الزام به رعایت حقوق بشر دوستانه دارد و نیز طبق مفاد کنفرانس 1948 سانفرانسیسکو، این اقدام جنایت علیه بشریت و نسل کشی شمار می رفت و بر اساس مفاد مواد 1207 اساسنامه دیوان کیفری بین المللی دوحه، اقدام عراق جنایت علیه بشریت می باشد که می بایست سازمان ملل و شخص دبیر کل و بخصوص شورای امنیت طبق مفاد منشور سازمان بشر ماده 5 منشور که حفظ نظم و امنیت جهانی را تضمینی و تنبیه متجاوز مقرر داشته است، می بایست کشور و اشخاص به کار برنده سلاح کشتار جمعی و ممنوعه، محکوم و مجازات می گردید؛ ولی با اعمال نفوذ شورای امنیت بخصوص 5 عضو دائمی آن و بالاخص امریکا، انگلیس، فرانسه و شوروی سابق، شخص دبیرکل و شورای امنیت در قبال مکاتبات متعدد ایران و خصوص اعزام هیئت کارشناسی برای مشاهده آثار جنایت و محکومیت، تنبیه و بازدارندگی عراق از ادامه جنایاتش نه تنها هیچ اقدامی صورت نداد، حتی حاضر به صدور بیانیه صرف نیز همانند سال های قبل نگردید و تنها به ثبت 30 سند (عکس، فیلم و گزارش های) ارسالی ایران به عنوان اسناد سازمان ملل بسنده نمود.

علاوه بر حمله عراق در هفتم تیر به شهر سردشت، در روز هشتم تیر ماه نیز هواپیماهای دشمن چندین بمب خردل را در اطراف روستاهای سردشت بخصوص "قلعه رش" پرتاب و تعداد زیادی از کشاورزان و زنان و کودکان را همانند شهر سردشت قربانی جنایات خویش ساختند و علاوه بر قربانی شدن مردم، هزاران راس دام و طیور مردم نیز تلف شده و مزارع و کشت زارهای آنان نیز از حیز انتفاع خارج شد و خسارت ملی بر مردم و محیط زیست منطقه وارد گردید که آثار مخرب آن برای اهالی و محیط هنوز هم باقی است.

سبب اصلی این جنایات شورای امنیت و اعضای دائمی آن می باشند که با اعمال نفوذ آشکار از مطرح شدن محکومیت و تنبیه متجاوزی به انحاء مختلف ممانعت به عمل آورده و با نشان دادن چراغ سبز به عراق، مصونیت از تعقیب متجاوز و حصول اطمینان از حمایت اعضای شورا را به شخص صدام و حامیانش القاء و خاطر آنان را از باب اقدامات خود آسوده ساختند و سران جنایت کار عراق به عنوان مباشر، هر چند مجرم و جنایت کار به حساب می آیند ولی عامل دسیسه های استکبار جهانی علیه ایران می باشند.

عراق به پشتوانه همین حمایت ها بود که تا پایان جنگ تحمیلی جنایاتش را تا فاجعه حلبچه و سپس شهرهای کرد نشین مریوان، سردشت، مریوان ،بانه، پیرانشهر، اشنویه، پاوه، نوسود، نوشهر، و حتی اطراف کرمانشاه، گیلان غرب، هویزه، سوسنگرد و اهواز استمرار بخشید به گونه ای که صدها نفر را در فجایع ارتکابی علیه ساکنان روستاهای مرزی بخصوص فاجعه روستاهای زرده در کرمانشاه، شهریه و نورد در اطراف اهواز، هویزه و روستاهای شمالی کرخه نور، سوسنگرد و در پایان جنایتش روستای بزرگ شیخ عثمان اشنویه را مورد آماج حملات وحشیانه و ضدانسانی خویش قرار داده و بیش از 15هزار نفر از مردم این مناطق را مسموم و بیش از 2هزار نفر از مردم بخصوص زنان و کودکان، پیران و ناتوانان را به شهادت رساند.

چنانچه سازمان ملل و دیگر سازمان های بین المللی و منطقه ای و حقوق بشر و غیره به موقع واکنش مناسب و باز دارنده از خود نشان می دادند امروز شاهد این جنایات سیاه در پرونده جانیان تاریخ نبودیم.

* پاورقی ها و منابع در دفتر خبرگزاری موجود می باشد