گروه فرهنگ دفاع‌پرس؛ رسول حسنی ولاشجردی؛ تراژدی فلسطین، داستان هزار لایه و پر پیچ و خمی است که مانند کوه یخ تنها قسمتی کوچک از آن دیده شده است و قسمت‌های اعظم آن هنوز در ابهام قرار دارد.
سکوت رسانه‌های جهان اسلام و سیطره امپریالیزم رسانه‌ای غرب با سلاح سانسور و تحریف سبب شده تا داستان فلسطین دیده و شنیده نشود. در این فضای انفعال و ارعاب رسانه‌های چهان اسلام و غرب، فیلم مستند جایگاه ویژه و حساسی دارد؛ جایگاهی که مستندسازان و مدیران فرهنگی باید نسبت به آن واقف باشند. فیلم مستند بیش از هر رسانه دیگری می‌تواند در روایت درست از داستان تلخ فلسطین و شرارت‌های پرشمار رژیم صهیونیستی نقش آفرین و اثرگذار باشد.
فیلم مستند نه‌تنها برای امروز که برای سال‌های آینده می‌تواند سندی گویا و قابل اتکا باشد تا زنگار تحریف و شبهه و انکار واقعه اشغال فلسطین توسط رژیم صهیونیستی را وارونه روایت نکند. فیلم مستند «داستان سفارت» به کارگردانی «احسان شادمانی» و تهیه کنندگی «مصطفی شوقی»، شکل گیری روابط پیدا و پنهان میان حکومت رژیم پهلوی در حوزه‌های نظامی و امنیتی با سران رژیم صهیونیستی را روایت می‌کند.
این فیلم علاوه بر اینکه به نحوه تاسیس سفارت کشور جعلی اسرائیل در خیابان کاخ که بعد از انقلاب اسلامی به خیابان فلسطین تغییر نام یافت، می‌پردازد، این نکته مهم را نیز مطرح می‌کند که چگونه دست‌های پنهان استعمار و اهمال کاری و تغافل کشور‌های اسلامی سبب می‌شود هزینه زیاده خواهی گروهی تندروی متعصب و مرتجع را همه مردم جهان بدهند.
گناه شکل گیری اسرائیل بیش از آنکه به صهیونیست‌ها برگردد، متوجه غفلت و عافیت طلبی کشور‌های اسلامی است. ایران که به لطف نهضت بزرگ و جهانی امام خمینی (ره) تمام قد و بدون هیچ مصلحت‌اندیشی در مقابل رژیم صهیونیستی ایستاده است، زمانی با خیانت رژیم پهلوی یار غار رژیم صهیونیستی بود و به ننگ رسمیت دادن به اسرائیل رای داد.
این رای در سال‌های بعد موجب شد در خیابان کاخ که بعد از انقلاب به فلسطین تغییر نام داد سفارت اسرائیل تاسیس شود. هر چند ساختمان سفارت به دلیل حساسیت مردم و روحانیون نسبت به رژیم صهیونیستی نام و نشان اسرائیل را بر خود نداشت، اما همگان می‌دانستند لانه شیطان صهیونیستی در کجا قرار دارد. میزان این حساسیت تا جایی بود که سفارت اسرائیل در ۲۱ بهمن ۱۳۵۷ به دست مردم انقلابی تسخیر شد، حتی دولت مستعجل و بی‌کفایت بختیار هم از هراس مردم قدمی برای اسرائیلی‌ها برنداشت.
«داستان سفارت» جزئی کوچک، اما مهم از تاریخ اسف‌بار اشغال فلسطین را روایت کرد، بخشی که کمتر از آن سخن به میان آمده است و می‌تواند در آثار مستند دیگر با عمق و تفسیر بیشتری مورد کنکاش قرار بگیرد. «داستان سفارت» هر چند اثر قابل تاملی است، اما از این حیث که تنها بر مسئله سفارت متمرکز نشده دچار آسیب شده است. بخش زیادی از این فیلم به موضوع شخصیت «یاسر عرفات» و خدمت‌ها و خیانت‌های وی به فلسطین پرداخت شده است که اشاره به آنها در این اثر لازم و ضروری نبود.
درست است که نام عرفات با تاریخ فلسطین عجین شده است و حتی در روایت روز‌های منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی نام عرفات به دلیل سفر غیرمنتظره‌اش به ایران غیرقابل کتمان است، اما اشاره این چنینی به عرفات دور از نگاه حرفه‌ای به موضوعی است که فیلمساز انتخاب کرده است. با این وجود باید گفت «داستان سفارت» فرصتی است هر چند کوتاه برای مطالعه و رسیدن به گوشه‌ای از تباهی و سیاهی رژیم صهیونیستی که چگونه با جعل تاریخ و صرف هزینه بسیار و کشتار و غارت مردم و سرزمین فلسطین برای خود وطنی دورغین ساخته است. از این جهت «داستان سفارت» می‌تواند فیلمی باشد برای بار‌ها دیدن و گفت‌گو کردن.
انتهای پیام/ 161
