گروه فرهنگ دفاع‌پرس ـ رسول حسنی ولاشجردی؛ ملت‌ها هویت‌بخش و اعتبار دهنده هر پدیده‌ای هستند. آنها می‌توانند مشروعیت و مقبولیت هر چیزی را تضمین کنند. در این میان اصحاب فرهنگ و هنر بیش از هر قشری به ملت خود وابسته هستند. چرا که حیات معنوی خود را از آنها دارند. اگر اصحاب فرهنگ و هنر در مسیر ملت خود حرکت نکنند و فاجعه‌بارتر این که خود را ملتی جداگانه بدانند محتوم به مرگ مفاجات فراموشی هستند.
اگر هنرمندی رشد می‌کند و به اعتلا می‌رسد و اعتباری کسب می‌کند باید بداند این جایگاه را از مردم خود دارد. این اصحاب فرهنگ و هنر هستند که دنباله‌روی مردم باشد نه آنکه در وضعیت عادی برای مردم آرزویی دست نیافتنی باشند و در وضعیت بحرانی در حاشیه امنی که ساخته‌اند بروند. ملت ایران به دلیل سابقه طولانی و کهنی که در حوزه فرهنگ و هنر دارند و بواسطه آن بر بر دیگر ملت‌ها اثرگذاشته‌اند رابطه نزدیک‌تر و عمیق‌تری با اصحاب فرهنگ و هنر دارند، شاید اغلب آنان درک آکادمیک از هنر نداشته باشند، اما ذاتا زیبایی شناس هستند و به راحتی مجذوب آثار هنری می‌شوند.
به همین دلیل احترام ویژه‌ای برای صاحبان هنر دارند. اینکه مردم هنرمندان را عضوی از خانواده خود می‌دانند این است که بخش از وجود خود را در آینه آنان می‌بینند. پس بعید نیست که انتظار داشته باشند در بحران‌ها هنرمندان خود را در کنار خود بینند و نه مقابل خود و حتی دور از خود. اگر هنرمندی چندان میلی با مردم بودن نداشته باشد رفته رفته مشروعیت و مقبولیت خود را از دست خواهد داد و جز برای عده‌ای معدود وجاهتی نخواد داشت.
در این روز‌هایی که رژیم متخاصم، کودک کش و عصیانگر صهیونی که هیچ مشروعیتی ندارد با اقدامی پیش‌دستانه و با حمایت اربابان غربی خود به مرز‌های ایران اسلامی یورش آورده است و جمعی از بهترین فرزندان ایران اسلامی از جمله فرماندهان نظامی، دانشمندان هسته‌ای و تاسف‌باتر از آن زنان و کودکان بی‌دفاعی را به شهادت رسانده‌اند. باید پرسید اصحاب فرهنگ و هنر که داعیه با مردم بودن دارند کجا هستند؟
هر چند تعدادی از این هنرمندان با انتشار پیام‌هایی در صفحات شخصی خود و یا با انجام مصاحبه و حتی حضور میدانی با مردم اعلام همبستگی کرده‌اند هنوز جای خالی بسیاری از هنرمندان به اصطلاح سوپر استار و سلبریتی به شدت احساس می‌شود. همان‌ها که شعار صیانت از حقوق زنان را می‌دهند و بر حفظ آزادی پافشاری می‌کنند چرا هنوز در مقابل شرات دژخیمان صهیونی که دست‌شان هم‌اکنون به خون زنان و دختران و کودکان ایرانی آغشته شده سکوت کرده‌اند و فریادی نمی‌زنند؟
سکوت این دسته از هنرمندان جز تایید دشمن صهیونی چیز دیگری نیست. این هنرمندان نه خون رنگین‌تری ندارند و نه چیزی افزون‌تر از مردم عادی بی‌دفاعی دارند که زیر آتش‌افروزی دشمنان به شهادت رسیده‌اند. این قشر که ابدا درد مردم را نمی‌فهمند باید بدانند اگر مختصر اعتباری در کشور و خارج از کشور دارند، به اعتبار حمایت‌های همین مردم دارند. اگر آنها امروز در کنار هموطنان خود نباشند فردا به چشم خائنانی نگریسته خواهند شد که هر چند هیزم‌کش آتش دشمن نبودند، اما با سکوت معنا دار دشمن را جری‌تر کرده‌اند.
انتهای پیام/ 161
