فرزین محدث، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، با اشاره به آثار ارائه‌شده از سوی هنرمندان معلول و جانباز کشورمان در چهارمین رویداد «همام» اظهار داشت: آثاری را دیدم که می‌توانم بگویم یک ویژگی خاص در آن‌ها وجود دارد. از قدیم جمله‌ای می‌گفتند: «معلولیت، محدودیت نیست». این جمله در گذشته بیشتر به‌صورت شعار گفته می‌شد، اما به‌نظر من وقتی چنین شعارهایی تبدیل به عمل می‌شود، معنای واقعی خود را پیدا می‌کند.
این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون گفت: چند اثری که دیدم مربوط به شهرستان‌ها بود. ما در تهران با اینکه پایتخت هستیم، تازه امکانات محدودی برای معلولان داریم؛ اما وقتی به شهرستان‌ها نگاه می‌کنیم، می‌بینیم امکانات آنجا حتی کمتر است. با این حال، همان افراد در شهرستان‌ها آثار درخشانی خلق کرده‌اند و خلاقیتشان به‌صورت عینی و تصویری نمایان است.
وی افزود: تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است که من به‌عنوان یک انسان سالم، به آن‌ها غبطه می‌خورم؛ زیرا آن‌ها شکرگزارترند و منتظر اتفاقات بیرونی نیستند. این ویژگی کسانی است که چنین آثاری را خلق می‌کنند. گاهی باید به خودمان رجوع کنیم، چون برخی محدودیت‌ها موجب خلاقیت می‌شود. آن‌ها محدودیت را به‌عنوان خسارت نمی‌بینند، بلکه آن را محملی می‌دانند برای بروز استعداد و خلاقیت.
محدث تصریح کرد: ما در ایران ۹ میلیون نفر داریم که به نوعی دچار معلولیت هستند؛ عددی به‌اندازه یک شهر بزرگ. اما باید به آن‌ها به چشم ۹ میلیون نیروی بالقوه نگاه کنیم که اگر بالفعل شوند، می‌توانند کارهای بزرگی انجام دهند. به همین دلیل شعار «معلولیت محدودیت نیست» را باید از زاویه‌ای دیگر دید. نباید بگوییم چون این افراد معلول‌اند، نمی‌توانند کاری انجام دهند یا فقط سالی یک‌بار در جشنواره‌ای از آن‌ها یاد کنیم.
این هنرمند تأکید کرد: من نگرانم که فقط سالی یک‌بار به بهانه یک جشنواره سراغشان برویم، چند روز درباره‌شان صحبت کنیم و بعد دوباره آن‌ها را فراموش کنیم تا سال آینده. مهم آن است که در طول سال چه برنامه‌ریزی و اقداماتی برایشان انجام می‌دهیم.
وی با اشاره به برنامه‌های جدید جشنواره همام گفت: امسال جشنواره همام تصمیم گرفته، بخشی در حوزه تئاتر با ایجاد یک آکادمی راه‌اندازی کند تا فعالیت و آموزش در این زمینه صورت گیرد. امیدوارم این اتفاق در سایر رشته‌ها نیز رخ دهد و محدود به تهران نباشد. باید در شهرستان‌ها نیز نمایندگی‌هایی ایجاد شود تا هنرمندان معلول بتوانند کار کنند و علاوه بر فعالیت خلاقانه، از طریق هنر امرار معاش داشته باشند.
محدث ادامه داد: هر فردی که کار هنری انجام می‌دهد، دوست دارد از آن منبعی برای درآمد هم داشته باشد؛ به‌ویژه در شرایط اقتصادی نابسامان کنونی. مسئولان سیاست‌گذار باید برای این موضوع برنامه‌ریزی کنند، چون اگر قرار است چنین حرکتی شکل بگیرد، نباید فقط برای یک هفته جشنواره باشد، بلکه باید تمرینی مداوم در ۳۶۵ روز سال شود تا نتیجه مطلوب حاصل گردد. در غیر این صورت، فقط یک گزارش و پرونده اداری می‌ماند و تمام.
وی درباره تشکیل آکادمی تئاتر خاطرنشان کرد: قرار است یکشنبه جلسه‌ای برای بررسی این طرح برگزار شود و امیدوارم این اتفاق به‌ثمر برسد.
این بازیگر تئاتر در ادامه گفت: من با بچه‌هایی که تئاتر کار می‌کردند و دچار معلولیت بودند، همکاری داشتم. آن‌ها را عاشقانه‌تر از بقیه نسبت به کارشان دیدم. گویی وقتی انسان چیزی را از دست می‌دهد، تلاش بیشتری می‌کند تا در زمینه‌ای دیگر بدرخشد. برخی از این افراد به‌صورت طبیعی و در بدو تولد دچار معلولیت بوده‌اند و برخی بر اثر حوادث. اما در هر صورت، وقتی به کارشان نگاه می‌کنم، می‌بینم که آن‌ها تلاش دارند درست‌تر زندگی کنند و زندگی را بهتر از ما می‌فهمند.
وی اضافه کرد: متأسفانه هنوز در جامعه نگاهی ترحم‌آمیز وجود دارد. نباید دلمان برای آن‌ها بسوزد یا از روی دلسوزی رفتار کنیم. آن‌ها مانند ما انسان‌اند، فقط یک ویژگی‌شان متفاوت است. وقتی برای دیدن آثارشان می‌رویم، نباید احساس ترحم داشته باشیم؛ بلکه باید از آن‌ها یاد بگیریم. من وقتی با این هنرمندان روبه‌رو شدم، فهمیدم باید جور دیگری به زندگی نگاه کنم، از داشته‌هایم شکرگزار باشم و درست از آن‌ها استفاده کنم.
بازیگر سریال بچه مهندس اظهار داشت: من به‌عنوان یک هنرمند فکر می‌کنم وظیفه‌مان تنها در برگزاری جشنواره‌ها خلاصه نمی‌شود. باید کاری کنیم که این افراد یاد بگیرند، آموزش ببینند و از مهارت‌های خود به درآمد برسند. بخشی از این مسئولیت برعهده نهادهایی مانند بهزیستی یا سازمان‌هایی است که زیر نظر دولت فعالیت می‌کنند. این نهادها باید امکانات آموزشی و حمایتی لازم را فراهم کنند تا هنرمندان معلول در سراسر کشور، نه فقط در تهران، بتوانند کار و آموزش ببینند.
محدث با تأکید بر ضرورت حمایت مستمر از هنرمندان معلول افزود: باید به سمتی برویم که این فعالیت‌ها صرفاً به شکل نمایشگاه سالانه نباشد، بلکه برای آن‌ها سود و منفعت واقعی، چه هنری و چه اقتصادی، داشته باشد. ممکن است یکی از آن‌ها در آینده خودش مدرس شود و آموزش دهد. این اتفاق شدنی است، چون ایران سرزمین خلاقیت و امید است.
وی در پایان گفت: به‌نظر من محدودیت برای انسان ایرانی معنایی ندارد. هر زمان با محدودیت روبه‌رو شده‌ایم، راهی برای عبور پیدا کرده‌ایم. ما موجوداتی محدود هستیم، اما همین محدودیت، سرچشمه خلاقیت ماست. ایران سرزمین انسان‌های خلاق و امیدوار است.
انتهای پیام/ 121
