به گزارش خبرنگار دفاعپرس از البرز، «صدیقه صباغیان» به مناسبت روز جهانی افراد دارای معلولیت ضمن قدردانی از زحمات جانبازان و ایثارگران دوران دفاع مقدس که برخی از آنها سالهاست با معلولیتها دستوپنجه نرم میکنند، در یادداشتی آورده است: معلولیت در ظاهر یک محدودیت جسمی، اما در حقیقت روایت انسانهایی است که قدرت، ایمان و اراده را از دل سختترین تجربهها بیرون کشیدهاند.
برخی در حادثهای ناگهانی، برخی در دل زندگی و برخی در میدان نبرد و دفاع از وطن به این شرایط رسیدهاند، اما نقطه مشترک همه آنها یک چیز است؛ «ایستادگی» معلولیت پایان مسیر نیست، بلکه آغاز فصل تازهای از زیستن است؛ فصلی که در آن انسان با شکل دیگری از تواناییها، معنا و حرکت روبهرو میشود. این واژه اگرچه کوتاه بوده، اما در خود جهانی از صبر، امید، درد، افتخار و شکوفایی را جای داده است.
بسیاری از افراد دارای معلولیت، با وجود برخی محدودیتهای جسمی یا حسی، تواناییهایی در وجودشان دارند که گاهی از چشم ما پنهان میماند؛ تواناییهایی که اگر باور شوند و فرصت بروز پیدا کنند، میتوانند زندگی یک خانواده، جامعه و حتی ملت را دگرگون کنند. در واقع، معلولیت، محدودیت و ناتوانی نیست، بلکه نوعی دیگر از توانستن است. هر فرد دارای معلولیت، روایت منحصربهفردی از ایستادگی، امید و انسانیت را با خود حمل میکند.
روز جهانی افراد دارای معلولیت، روزی برای یادآوری همین حقیقت است؛ روزی برای تصحیح نگاهها، شکستن دیوارهای ناخواسته و کم کردن فاصلههایی که با ناآگاهی یا بیتوجهی ایجاد شدهاند. این روز همچنین فرصتی ارزشمند است برای قدردانی از انسانهایی که با وجود تمام دشواریها، هنوز میدرخشند؛ برای دیدن استعدادهایشان، شنیدن صدایشان، باورکردن تواناییهایشان و احترام گذاشتن به سهم بزرگی که میتوانند در ساختن آیندهای بهتر داشته باشند؛ بنابراین روز جهانی معلولین، روز دیده شدن و روز یادآوری این پیام الهی و انسانی است که هر انسان، با هر شرایطی، شایسته رشد، احترام و فرصت برابر بوده و امروز فرصتی دوباره برای دیدنِ آنهایی است که شاید بیشتر از همه ما دیده نشدهاند؛ انسانهایی که خداوند در وجودشان دنیایی از توانایی، استعداد و نور قرار داده، اما سالهاست نگاه جامعه و کمتوجهی برخی مسئولان، روی این نور سایه انداخته است.
در میان افراد دارای معلولیت، جانبازان جایگاهی ویژه دارند؛ مردان و زنانی که نه در حادثهای معمول، بلکه در مسیر دفاع از سرزمین، اعتقادات و امنیت مردم، بخشی از توان جسمی خود را تقدیم کردهاند. جانبازان یادآور این حقیقت هستند که معلولیت در بسیاری از مواقع نشانه ضعف نیست، بلکه مدالی از شجاعت و غیرت است. هر گام جانباز ویلچری، هر نفس جانباز شیمیایی و هر نگاه جانباز قطع عضو، کتابی است از مقاومت و ایمان.
در جهان امروز، چهرههای بسیاری را میشناسیم که با وجود معلولیت توانستهاند نام خود را در تاریخ ماندگار کنند، اما ما در همین وطن، هزاران جانباز داریم که هر کدامشان داستانی از فداکاری هستند. آنان نماد توانستن هستند، نه ناتوانی؛ نماد ایمان هستند، نه مأیوس شدن. چنین انسانهایی، سرمایههای بیبدیل ملت هستند. با وجود همه تواناییها و افتخارات، جامعه ما هنوز تا تحقق «برابری» فاصله دارد.
بسیاری از پیادهروها، مراکز درمانی، ادارات و خیابانها برای افراد دارای معلولیت مناسبسازی نشدهاند و بسیاری از قوانین حمایتی اجرا نمیشود. فرصتهای شغلی محدود است و هزینههای درمان و توانبخشی همچنان سنگین. افراد دارای معلولیت سالهاست فریاد میزنند که ترحم نمیخواهیم، احترام و فرصت برابر میخواهیم. وقتی آسانسور اداره خراب است، جانباز قطع عضو از کار اداریاش بازمیماند، وقتی مناسبسازی انجام نمیشود، عبور از خیابان برای فرد نابینا خطرناک میشود و وقتی اشتغال فراهم نیست، جوان کمتوان حرکتی با وجود تحصیلات عالی، سالها بیکار میماند.
جامعه باید بداند که معلولیت هزینه نیست، بلکه یک سرمایه اجتماعی است. مسئولان باید باور کنند که اگر موانع را از سر راه این افراد بردارند، آنان میتوانند در عرصههای علمی، فرهنگی، ورزشی، مدیریتی، دفاعی و اجتماعی، منشأ افتخارات بزرگی باشند؛ همانطور که جانبازان سالها پیش با توان جسمی خود از کشور دفاع کردند و امروز با توان اراده و فکرشان میتوانند در توسعه ایران نقشآفرین باشند.
آری؛ جانبازان و افراد دارای معلولیت، تنها در تقویم یک روز ندارند؛ هر روز، روز تلاش و اثبات توانایی آنهاست. بیایید امروز به خودمان قول بدهیم که «معلولیت» را برابر با «ناتوانی» ندانیم و بهعنوان اهالی رسانه، مطالبهگر حقوق آنان باشیم؛ از مسئولان بخواهیم زیرساختها را اصلاح کنند و فرصتهای برابر ایجاد شود. آنان که بخشی از توان جسم را ندارند، اما ارادهای فولادین دارند، نعمتهای الهی هستند؛ نعمتهایی که باید دیده، حرمتشان پاس داشته و مسیرشان روشنتر شود.
انتهای پیام/
