خبرگزاری دفاع مقدس: در آستانه اربعین حسینی، ذرات هستى بار دگر عزای حسین (ع) را به تعزیت نشستهاند. سالروز واقعهاى که در آن، خون ابى عبدالله(ع) آنچنان برکت مىیابد که بقاى اسلام را تا بقاى دهر ضمانت مىکند.
این فیض نهتنها در سال 61 هجرى عینیتى ملموس یافت که در قرنها بعد نیز در آوردگاه حق و باطل نِمود عینى یافت و به رسوایى و فلاکت ابدى هلهلهکنندگانى دیگر در عاشورا انجامید.
فتنه 88 که حوادث عاشوراى آن فریاد شقاوت را به فلک برد، محصول تعاون بر "اثم و عدوانى" بود که سران فتنه، سکوت خواص، مزدوران گروهکها و تعدادى از حامیان سادهدل آن را رقم زدند.
در تحلیلهاى امروزى مبتنى بر سنتهاى پستمدرنیستى همواره سخن از "حاشیه" و "متن" است. آنان همیشه نخبگان (خواص) جامعه را متن مىدانند و مردم را حاشیه. این دقیقاً همان اشتباهى است که بسیارى از نویسندگان در تحلیل انتخابات ریاست جمهورى دهم به آن مبتلا شدند و انتخابات را از این منظر مورد بررسى قرار دادند و در نهایت نتیجه گرفتند که انتخابات سال 88، پیروزى حاشیه بر متن (خواص) بوده است.
اما به نظر مىرسد ابتدا باید به این سؤال پاسخ بدهیم که خواص جامعه چه کسانى اند؟ آیا هر کسى که داراى مناصب دولتى و افتخارات علمى و ... است جزء خواص محسوب مىشود؟
براى پاسخ به این سؤال اگر از دید جامعهشناسى غربى نگاه کنیم، خواص یا نخبگان یعنى همان افراد فوقالذکر؛ اما اگر از منظر معمار بزرگ انقلاب اسلامى، حضرت روحالله به این قضیه نگاهى بیاندازیم، این "مردم" هستند که خواص جامعه محسوب مى شوند. همه بزرگان را جزء خواص بدانیم و همه مردم را هم عوام. این مسئله به وضوح عیب خود را در کوفه نمایان ساخت. مردم خواص جامعه را افرادى چون شریح قاضى و مسئولین حکومتى و بزرگان قبایل مىدانستند، در حالى که خواص واقعى کسانى چون "میثم تمار" و"هانى بن عروه" و "حبیب بن مظاهر" و "مسلم بن عوسجه" بودند. همانها که تا لحظه شهادتشان در جبهه حق باقى ماندند.
در چنین جامعه و در چنین شرایطى است که در روز 9 ذىالحجه سال 60 هجرى، نائب امام زمان توسط دستگاه اموى دستگیر مىشود و به شهادت مىرسد. اینجاست که تازه سخن روح الله(ره) مصداق مىیابد که فرموند: "مردم ایران از مردم دوران رسولالله و صدر اسلام بهترند."
شبیه چنین اتفاقى دقیقاً در حوادث بعد از انتخابات سال 88 روى داد، اما به دلیل هوشیارى و بصیرت مردم و به ویژه جوانان، به جاى ماجراى "9 ذى الحجه" شاهد ماجراى "9 دى" بودیم.
حماسهاى که مردم ایران با حضور میلیونى خود در 9 دى آفریدند، سه تأثیر متفاوت بر سه گروه مختلف داشت:
1- باعث دلگرمى و احساس غرورملت ایران شد.
2- خشم و عصبانیت دشمنان انقلاب و منافقین را به همراه داشت و در نتیجه دیگر قادر به دروغگویى براى افکار عمومى دنیا نبودند و در بسیارى از مصاحبهها و گزارشهایشان تاکتیک عقبنشینى را به کار بردند.
3- باعث بیدارى افرادى شد که در انتخاب دچار شک و تردید بودند.
"9 دى" بى شک یکى از بزرگترین روزهاى 30 ساله انقلاب است و به جرأت مىتوان آن را به حماسه بزرگ مردم ایران در بهمن 57 تشبیه کرد و در این مسئله هیچ شک و تردیدى وجود ندارد.
مردم ایران با هر تیپ و قیافه و سلیقه و اعتقادى، براى دفاع از نظام و انقلاب و امام و رهبرى، به صحنه آمدند. بسیارى از افرادى که به نتیجه انتخابات هم اعتراض داشتند در آن روز آمده بودند، چون دیگر بحث انتخابات مطرح نبود.
اگر در روزهاى بعد از انتخابات، بسیارى از معتقدان به نظام به خاطر شور و احساسات انتخاباتى به خیابان آمدند، 9 دى دیگر به خاطر شعور و درک واقعیات به خیابان آمدند.
نتیجه آنکه این حضور با شکوه نشان داد که شکستن حرمتها نمىتواند کشتى ایران اسلامى را به گل بنشاند. ملت ایران همیشه بیدار و هوشیار است و حتى کسانى که به برخى عملکردها اعتراض هم داشتند در حماسه 9 دى به خیابان آمدند و از نظام و رهبرى دفاع کردند. کسانى به خیابان آمدند که شاید انتظارش را نداشتیم، اما آمدند و امروز وظیفه همه مسئولان است که قدر این ملت بزرگ را بدانند.
رسول شادمانی
