دکتر نعمت الله خسروی

در روزهای عملیات کربلای ۵ مجروحی را دیدم که در اثر اصابت ترکش، زبان و چانه خود را از دست داده بود، تخت را به جلو منتقل کردم تا سریع‌تر به اتاق عمل برود، با خود گفتم امیدی به زنده ماندن او نیست. ۲۰ سال بعد برادر او را در بیمارستان بقیه الله (عج) دیدم و متوجه شدم برادر جانبازش هنوز زنده است.