پس از خاموش‌شدن یک‌باره شمع وجود همسر و فرزندان آقا مصیب، چراغ خانه‌‌ وی خاموش شده و او دیگر پای رفتن به آن‌جا را ندارد و با پدر و مادر و خواهر و برادرش زندگی می‌کند؛ او حتی اجازه نمی‌دهد کسی به وسایل خاک‌گرفته آن خانه که روزی صدای خنده و فریاد شادی فرزندانش در آن می‌پیچید، دست بزند.