از استکبار ستیزی تا ضد جنگ در روز اول جشنواره

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دفاع مقدس به اختصار مروری داریم به اکران سه فیلم از میان پنج فیلم سینمایی که در نخستین روز جشنواره فیلم مقاومت در سینما فلسطین به نمایش در آمده اند .

«فرشتگان قصاب» سهیل سلیمی

این فیلم با موضوعی ضد آمریکایی و ضد صهیونیستی موفق می شود احساسات مخاطبش را علیه این دو کشور مستکبر و خون خوار بشوراند. از آن جهت که علی رغم آمریکا در ایران راهبرد فرهنگی مشخصی وجود ندارد ساختی اثری این چنین موجب خوشحالی زیاد علاقه مندان به این حوزه خواهد بود.

این فیلم به خوبی موفق شده است به روابط غیر اخلاقی و غیر انسانی در ارتش آریکا، به بی رحمی و ضد انسانی بودن رفتار آن ها اشاراتی داشته باشد و همچنین به خوبی موضوع قاچاق اعضای بدن توسط صلیب سرخ را مطرح می کند و هماهنگی ارتش با صلیب سرخ که یک مجموعه ی به اصطلاح حقوق بشری است نشان می دهد.

علاوه بر این دیدن این فیلم به ما یادآوری می کند که قدر نعمت امنیت را در کشورمان بدانیم. شاید بسیاری زمانی که می شنود دخالت بیگانگان تصور دقیق و واضحی از این حرف نداشته باشند اما فرشتگان قصاب توانسته است این گذاره را به خوبی تصویری کند و ما دخالت بیگانه را در یک کشور مسلمان همسایه به خوبی ببینیم.

اما شاید قوت اصلی این فیلم ایجاد کینه و بغض نسبت به استکبار و صهیونیست خون خوار است. این رویکرد این فیلم را به یک اثر استراتژیک و پر اهمیّت برای صدور انقلاب اسلامی کرده است.

«50 قدم آخر» کیومرث پوراحمد

 انتظار بی جایی نیست اگر تیم کارشناسی جشنواره فیلم مقاومت اجازه حضور فیلم هایی با رویکرد ضد جنگ را در این جشنواره ندهد اما به هرحال این محصول انجمن سینمای دفاع مقدس در جشنواره حضور دارد.

در آثاری که امثال کیومرث پوراحمد در ژانر دفاع مقدس می سازند، برای اینکه نشان دهند که آن رزمندگان افرادی عادی بوده اند و از میان مردم برخاسته اند، برای اولین کار به سراغ حذف شعائر و نشانه های دینی می روند. ظاهراً این دوستان بر این باورند که هر آن کس که نماز می خواند و شعائر دینی را به پا می دارد فرشته است و اگر می خواهیم انسانی را زمینی نشان دهیم باید این نشانه ها را از زندگی او حذف کنیم. در این فیلم ما مواجهیم با لحظاتی که انگار فیلم ساز تعمد دارد که این نقش اصلی داستان را بی نماز یا حداقل بی تفاوت نسبت به نماز به عنوان شاخص شعائر دینی نشان دهد.

این فیلم البته به مانند سایر آثار دوستان چون کیومرث پوراحمد فاقد نشانه هایی هرچند بدیهی و ساده از دفاع مقدس است. مثلا در این فیلم هیچ رزمنده ای چفیه به گردن ندارد و عکس امام که آن زمان مرسوم بوده است که بر روی سینه ی رزمنده ها نصب باشد در این فیلم از آن خبری نیست. نکته دیگر اینکه فیلمساز در مورد کشتن دشمن و رفتار رزمنده ی ایرانی پس از اینکار به گونه ای موضع دارد که انگار او قتل نفس کرده است و باید قصاص شود.

 کسی منکر این نیست که نیروهای عراق بعضاً از سر اجبار به جنگ آمده بودند و یا کینه ای دیرینه در دل نداشته اند اما جنگ جنگ است. شما وسط جنگ بحث فلسفی نمی کیند.اینکه رزمنده ی ایرانی پس از اینکار می گوید کابوسش ولم نمی کند و من نمی توانم سنگ دل باشم یعنی هر کس که در جنگ شرکت می کند و در آن جا مجبور می شود کسی را هم بکشد انسان سنگ دلی است و از انسانیت بویی نبرده است.

ظاهراً آقای پوراحمد معتقد است وقتی که دشمن در یک موقعیت خطرناک به تو نزدیک می شود تو به جای اینکه از خودت دفاع کنی به سوی او بروی و بگویی برادر ما با هم دشمنی نداریم و او را در آغوش بگیری.

«ابوزینب»علی غفاری

این فیلم به عنوان یک اثر فیلم استراتژیک در سینمای ایران که می تواند پیام مقاومت را به دنیا برساند اثری قابل ستایش است. ابو زینب موفق می شود بی رحمی و روحیه ی مالکیت طلبی نسبت به سرزمین دیگران را به خوبی نشان دهد. نشان داده روحیات رزمندگان مقاومت در لبنان و همچنین نمایش احساسات ضد صهیونیستی مردمان آن دیار از دیگر نکات تحسین برانگیز این تازه ترین فیلم علی غفاری است.

این فیلم اما دارای برخی نکات منفی در ساخت است که نمی توان به راحتی از آن ها گذشت. از جمله این نکات ضعف در فیلنامه است. فیلمنامه این کار فراز و فرود خاصی ندارد. گره داستان از میانه فیلم برای مخاطب باز می شود و مخاطب هیچ انگیزه ای برای دنبال کردن ماجرا ندارد. ریتیم فیلم بسیار کند و خسته کننده است آنقدر  که لحظات احساسی فیلم هم به کام مخاطب نمی نشیند و برقراریا رتباط با ان را دشوار کرده است.

انتهای پیام/