خبرگزاری دفاع مقدس: روز سوم عملیات طریقالقدس ساعت ۳۰ : ۸ صبح بود که شهید باقری به خط «سابله» مجید رفت تا اوضاع را بررسی کند در حالیکه سه شبانهروز نخوابیده بود. آن شب خودش رانندگی میکرد. بیسیمچی هم در کنارش بود.
به خاطر بیخوابی چند روزه، موقع رانندگی خوابش برد و با یک آمبولانس که پشت خاکریز بود تصادف شدیدی کرد. در اثر تصادف پیشانیش شکاف برداشته بود و پزشکان میگفتند ضربه مغزی شده است. ابتدا او را به بیمارستانی در سوسنگرد و سپس به اهواز بردند و ما به ملاقاتش رفتیم. وضع بدی داشت و خون بالا میآورد. دستش را گرفتم و با او صحبت کردم، یک چشمش کاملا بسته بود.
تا فهمید که کی هستم، چشم سالمش را باز کرد و پرسید: مسئله پل سابله چه شد؟ تا کجا پیش رفتند چه کردند؟ عصبانی شدم و گفتم: تو با این حالت چه کار به این کارها داری اما او اصرار میکرد. گفتم: مشکل پل سابله حل شده و پیشرفت عملیات را برای او توضیح دادم. تا حدی راضی شد و آرام گرفت. بعد گفت: قرار است مرا به بیمارستان اصفهان ببرند. تلفن کنید و پیشرفت عملیات را خبر بدهید.
سپس از اصفهان به تهران منتقل شد. دکتر گفته بود که باید تا یک ماه استراحت مطلق بکند در غیر این صورت به سردردهای مداوم مبتلا میشود. او علیرغم این تذکر پس از یک هفته به اهواز بازگشت، به حدی حالش بد بود که نمیتوانست روی پایش بایستد. همان طور که دکتر گفته بود، سردردهای عجیبی میگرفت.
با این همه حتی در آن حالت دراز میکشید و نامهها را میخواند، یا مینشست و کار میکرد. به هر حال بیکار نمیماند. زنده ماندن او به معجزه شبیه بود. در حقیقت خدا او را نگه داشت تا شهید شود. همیشه میگفت: چون در مقابل شهدا مسئولیم، به هر طریقی بمیریم خدا گناهانمان را نمیبخشد.
