سرهنگی در تقدیر گلعلی بابایی:

"گلعلی بابایی" هنوز سلاحش را زمین نگذاشته/ ادبیات جنگ ادبیات امید است

رییس مطالعات و تحقیقات ادبیات پایداری حوزه هنری گفت: اولین رزمنده لشگر ۲۷ محمد رسول‌الله که برای ثبت خاطرات به دفتر ادبیات پایداری آمد گلعلی بابایی بود.
کد خبر: ۱۹۴۹۹
تاریخ انتشار: ۳۰ ارديبهشت ۱۳۹۳ - ۱۲:۰۰ - 20May 2014

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، مرتضی سرهنگی رییس مطالعات و تحقیقات ادبیات پایداری حوزه هنری در مراسم گرامیداشت یاد یاران، پاسداشت پیشکسوتان و خادمان عرصه جهاد و شهادت از زحمات گلعلی بابایی نویسنده فعال ادبیات دفاع مقدس تشکر کرد و گفت: بهترین معرف گلعلی بابایی خودش، جنگشان و آثارشان است.

وی در ادامه گفت: طبق آمار جدیدی که از کتابخانه تخصصی جنگ دریافت کردم گلعلی بابایی ۲۴ جلد کتاب در حوزه ادبیات دفاع مقدس نوشته که تقریبا هر سال یک اثر تولید داشته است. اولین رزمنده لشگر ۲۷ محمدرسول الله که برای ثبت خاطرات به دفتر ادبیات پایداری آمد گلعلی بابایی بود.

رییس مطالعات و تحقیقات ادبیات پایداری حوزه هنری بیان کرد: نوشتن پس از پایان هر جنگ یک سنت است و در همه دنیا بین کشورهای متجاوز و مدافع یکسان بوده است.

سرهنگی با اشاره سفرشان به روسیه خاطرنشان کرد: در سفری که برای بازدید از نویسندگان جنگ روسیه داشتیم فهمیدیم در روسیه اتحادیهای تحت عنوان «نویسندگان جنگ» فعالیت میکند که بیشتر آن نویسندگان از مسنترین ژنرالهای روسی بودند که بالای ۷۰تا۸۰ سال سن داشتند و آنها به ما گفتند ما افسران و ژنرالهای نظامی بودیم که جنگ ما را نویسنده کرد.

رییس مطالعات و تحقیقات ادبیات پایداری حوزه هنری گفت: وقتی با فعالیت این نویسندگان پس از سالها از پایان جنگ جهانی مواجه شدیم تعجب کردیم و پرسیدیم شما چگونه بعد از این همه سال هنوز مشغول خاطره نویسی هستید که رئیس اتحادیه جواب جالبی به ما دادند و گفتند «روسیه بدون ادبیات جنگ فقط یک خاک برآمده است.»

وی گفت: جنگ همانطور که فرماندهانش را پیدا میکند نویسندگانش را نیز پیدا میکند، جنگ مهمتر از آن است که در اختیار نظامیان و سیاسیون باشد چرا که در زمان جنگ فرماندهان نظامی و سیاسیون حرفهی خود را کیزنند اما پس از جنگ این نویسندگاناند که یک قدم به جلو میآیند و شروع به حرف زدن میزنند.

وی با بیان اینکه سربازی که خاطرات جنگش را نمینویسد جنگش را ناقص رها کرده است اظهار داشت: قلم ادامه سلاح است و بابایی هنوز سلاحش را زمین نگذاشته است. ادبیات جنگ ادبیات امید است و جوامع این ادبیات را جوان نگه میدارند تا از طریق آن بتوانند مشکلات جامعه را حل کنند. من از رزمندگان میخواهم به این ادبیات کمک کنند چون چیزی که نوشته نشود انگار اصلا وجود ندارد سربازی که خاطرات جنگ را مینویسند تا ابد ۲۰ ساله میماند.

نظر شما
پربیننده ها