صدایی که روحیه بخش رزمندگان بود

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، اینکه می‌گوییم مردم ایران همواره در صحنه حضور دارند، صرفاً یک ادعا یا جمله کلیشه‌ای نیست، بلکه واقعیتی کتمان ناپذیر است؛ به طوری که مردم ایران در دوران هشت سال دفاع مقدس با دست خالی جانشان را مقابل تجهیزات نظامی دشمن سپر کرده و تمامی معادلات را برهم زدند.

 «علیرضا جابر فروغی» جوان 18 ساله‌ای بود که همچون سایر هم سن و سال‌هایش به صورت داوطلب عازم جبهه شد و به خواسته‌اش که شهادت بود، رسید. در ادامه معرفی شهدای مداح آذربایجان شرقی، زندگی این شهید والامقام را مرور می‌کنیم.

زندگینامه شهید «جابر فروغی»

«علیرضا جابر فروغی» اول مرداد سال 1347 در شهر تبریز دیده برجهان گشود. علیرضا کودکی پر جنب و جوش بود. او دوران ابتدایی و راهنمایی را با موفقیت سپری کرد و برای این که کمک خرج خانواده باشد، کنار برادرش در مغازه‌ی کفگیر و ملاقه‌سازی مشغول به کار شد. علیرضا دستمزدهایش را پس‌انداز می‌کرد و توانست برای مادرش یخچال خریده و به منزل آورد.

او از نوجوانی به هیئت عزاداران قاسمیه تبریز می‌رفت و از دل سوختگیان و عاشقان اهل بیت(ع) به شمار می‌رفت. علیرضا عاشق راه شهدا بود و در مراسم تشییع پیکر شهداء حضور فعالی داشته و در ادامه‌ی راه آنان مصمم و ثابت قدم بود.

او سال 1365 شمسی بود که برای اولین بار راهی جبهه شد و در عملیات «کربلای 5» در شلمچه مجروح شد. برای استراحت مدتی به خانه بازگشت. 22 بهمن ماه همان سال در حالی که دوران نقاهت را پشت سر می‌گذاشت در راهپیمایی سالگرد پیروزی انقلاب شرکت کرد تا به گفته‌ی خود سیلی محکمی به تهدیدهای آمریکا و صدام که بمباران شهرها را مطرح کرده بودند، زده باشد.

او روزهای آخر به زیارت امام رضا(ع) رفته بود و حال و هوای خاصی داشت، آنجا به حاج «مهدی خادم آذریان» گفته بود که برایم شهادت بطلب. علیرضا در گردان تخریب سرودهای زیبایی را با آهنگ حزین می‌خواند. در پیاده‌روی‌ها و مراسم صبحگاه با صدای خود به نیروها روحیه می‌داد و آن‌ها را آماده‌ی رزم می‌کرد. زمان موعد فرا رسیده بود. علیرضا مرداد ماه سال 1366 در عملیات «نصر 7» در ارتفاعات «بلفت» عراق پس از خلق حماسه‌های ماندگار شربت شهادت را نوشید و به آرزویش  رسید.

انتهای پیام/