به گزارش خبرنگار اخبار داخلی دفاع‌پرس، در دوران هشت سال دفاع مقدس حتی افرادی که یارای کمک نظامی نداشتند با هر آنچه در توان بود، اعم از مالی و معنوی، به این سیل جاری ملحق شدند تا از قافله یاری دهندگان به این جبهه بزرگ جا نمانند و با وجود اینکه این جنگ مدت زیادی به طول انجامید، همدلی مردم با یکدیگر و نیروهای نظامی، ذره‌ای کمرنگ نشد.
بی‌تردید هشت سال مقاومت جانانه ملت ایران در برابر تجاوز نظامی رژیم بعثی عراق که به پشتوانه دشمنان انقلاب اسلامی ایران از شهریور سال ۱۳۵۹ آغاز شده بود، فصلی افتخارآمیز در تاریخ ایران است. ایرانیان در جنگ تحمیلی شهدای زیادی را تقدیم کردند و آسیب‌ها و خسارات زیادی به زیربنا‌های اقتصادی کشور وارد شد، اما با ایستادگی، عزتمندی خود را به رخ جهانیان کشیدند، خصوصاً اینکه تبلور عظیمی از اتحاد و همبستگی ملی را در این دفاع مقدس به نمایش گذاشتند.
اتحاد و همبستگی ملی در دفاع مقدس از زوایای مختلف قابل تامل است که قطعاً یادآوری برخی از آن‌ها درس آموز خواهد بود.
حضور همه اقوام ایرانی در جنگ، فارغ از تمام تفاوت‌ها
اگرچه محدوده جغرافیایی تجاوزات نظامی رژیم صدام در ماه‌های نخستین جنگ، بیشتر مناطق جنوب و غرب کشور بود، اما دامنه حضور قومیت‌ها در دفاع از شهر‌های غربی و جنوبی کشور تنها محدود به اقوام ساکن در این مناطق نبود، بلکه اقوام ساکن در همه پهنه جغرافیایی ایران از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب در کمترین زمان ممکن خود را به جبهه‌های نبرد علیه تجاوزگران رساندند. دفاع مقدس، نماد همبستگی همه اقوام ایرانی اعم از کرد، لر، فارس، بلوچ، ترک، گیلک و... بود که حضور همه آن‌ها را در جبهه‌های نبرد و یا در عرصه حمایت‌های پشت جبهه، می‌شد به وضوح مشاهده کرد.
علاوه بر مسلمانان شیعه و سنی هموطنان ارمنی، آشوری، زرتشتی و کلیمی نیز در حماسه دفاع مقدس نقش داشتند و این قابل انکار نیست. مشارکت در دفاع مقدس صرفاً محدود به مردان و جوانان و یا رسته‌های نظامی کشور نمی‌شد و همه اقشار مردم از پیر و جوان و زن و مرد فعالانه در آن حضور داشتند. چه بسیار زنان سال‌خورده‌ای که در پشت جبهه‌ها در تدارک و ارسال کمک‌های نقدی و غیر نقدی برای رزمندگان گوی سبقت را از دیگران ربوده بودند.
همچنین بسیاری از اقشار بودند که در طول سال‌های جنگ تحمیلی، از حرفه و کار خود دست کشیدند، لباس رزم پوشیدند و به جبهه‌ها رفتند؛ دانشگاهیان، دانش‌آموزان، کارگران، معلمان، کشاورزان از جمله این رزمندگان بی‌ادعا بودند.
رهبری امام، فصل مشترک اقوام ایرانی
در طول سال‌های دفاع مقدس هرگز شنیده نشد که یک حزب، جناح و یا جریان سیاسی به‌خاطر اختلاف با فلان فرد یا گروه، در جبهه‌ها حضور نیابد. همه جناح‌ها خود را در این حرکت ملی سهیم می‌دانستند و با تمام توان در دفاع مقدس حضور داشتند.
وجود صد‌ها فعال سیاسی با سلایق سیاسی گوناگون که امروز جزء جانبازان، آزادگان جنگ تحمیلی هستند و یا سابقه ماه‌ها حضور در جبهه‌های نبرد و دفاع از میهن اسلامی را در کارنامه دارند، بهترین دلیل برای عینیت بخشیدن به همبستگی همه جناح‌های سیاسی در جنگ تحمیلی است.
بررسی همه ابعاد این همبستگی قطعاً در این مجال نمی‌گنجد، اما به‌نظر می‌رسد همین مختصر هم می‌تواند فداکاری، ایثارگری، همدلی و اتحاد ملت ایران را در آن سال‌ها به ما یادآوری کند و درس‌هایی برای امروز داشته باشد.
سایه سهمگین تهاجم سراسری ارتش عراق در اوضاع نابسامان سیاسی و اقتصادی کشور بر پیکر ملت و مسئولین ایران سنگینی می‌کرد بطوریکه وحشت و اضطراب از عاقبت کار احساس طبیعی همگان بود. در چنین اوضاع و احوالی همه دیدگان به تدابیر امام خمینی (ره) دوخته شده بود. امام راحل (ره) هم بخوبی می‌دانست که تنها او باید در آن شرایط حساس حرف آخر را بزند. فلذا طی سخنانی عنصر ایمان و توکل به خدا را بزرگترین پایه قدرت و توانایی دانسته و قدرت دشمن را در برابر آن ناچیز تلقی کردند.
امام (ره) در پیامی تمامی مردم ایران را مورد خطاب قرار داده و فرمودند: من از ملت بزرگ ایران خواهانم که در هر مسئله‌ای که پیش می‌آید قوی باشند. قدرتمند باشند. متکی به خدای تبارک و تعالی باشند و از هیچ چیز باک نداشته باشند ما از آن قدرت‌های بزرگ نترسیدیم این (صدام) که قدرتی ندارد، عراق که چیزی نیست.
رهبر کبیر انقلاب در این پیام تمام ملت ایران اعم از پیر و جوان و زن و مرد، مسلمان و غیر مسلمان، شیعه، سنی و ... را مورد خطاب قرار دادند و وظیفه حراست از تمامیت ارضی و مقاومت را بر دوش همه ایرانیان قرار دادند. این پیام امام موجب شد تمام مردم ایران احساس تکلیف کنند.
انتهای پیام/351
