گروه استان‌های دفاع‌پرس- حمید جهانگیر فیض‌آبادی؛ اصولاً شهادت، جوشش خون در رگ‌های جامعه است. نه هر خونی، که خون حیات‌بخش. حیاتی از نوع آرمان‌خواهی، آزادی‌خواهی، زندگی‌سازی و امیدبخشی.
خون شهید که بر زمین می‌ریزد، غیرت زمین به‌جوش می‌آید. مکان به‌خون غلتیدن شهید، زیارت‌گاه می‌شود. دارُالشِّفاء می‌شود. شهید امام‌زاده عشق لقب می‌گیرد و «نَفْسِ مُطْمَئِنِّة» می‌شود، همه چیزش را در راه خدا می‌دهد و خدا هرچه بخواهد به او می‌دهد.
وقتی این‌قدر مقام شهید در نزد پروردگار بالا می‌رود، آرزوی هر انسان خَدوم، نوع‌دوست و مخلصی این می‌شود که شمشیرهای آغشته به خون دوره‌اش کنند و با هر ضربتی، مقامِ قُرْبِ اِلَی‌َاللّهیَشْ فزونی یابد.
شهید در رقصِ خونِ خود، ندایِ «اِرْجِعی اِلی رَبِّکِ» را می‌شنود و «راضیَةً مَرْضیَّة» وارد بهشت خاص خدا می‌شود.
حال اگر شهیدی در حرم امن امام معصوم با زبان روزه در خون خود بغلتد و روحش به «اَعْلی عِلّیین» پر بکشد، مزد تمام تلاش‌های خالصانه، بی‌ریا و مخفیانه‌اش را با معرفی‌اش توسط خدا به جهان می‌گیرد.
چه عظمت و شکوهی دارد که خدا خون‌بهایش می‌گردد و خریدار تمام تلاش‌ها و رنج‌هایش می‌شود.
یعنی اگر می‌خواهی به خدا برسی باید از راه خدمت به مردم طیّ طریق کنی و همه‌چیزت را برای مردم فدا کنی، تا خدا خریدارت شود.
باید برای خدمت به مردم که «عَیال‌ُالله» هستند، از زندگی، آبرو، مال، جان، وقت، تفریح و جوانی‌ات بگذری تا به خدا برسی.
انتهای پیام/
