به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سال ۱۳۱۵ پسری به نام منوچهر در تهران چشم به دنیاآمد. تأسیس داروخانه توسط پدرش و رفت و آمد پزشکان در آن، انگیزه‌ای برای منوچهر شد تا به تحصیل در رشته پزشکی بپردازد.
پس از اتمام دوره دبیرستان در کنکور دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شرکت کرد و با رتبه بالا قبول شد؛ پس از اتمام دوره پزشکی در دانشگاه تهران، برای دوره تخصص عازم آمریکا شد و دوره پنج ساله جراحی عمومی را در شهر راچستر در ایالت نیویورک پشت سر گذاشت. او سپس به همراه همسرش به ایران بازگشت و به پیشنهاد چند تن از هم‌دوره‌ای‌های قبلی در دانشگاه جندی شاپور اهواز مشغول خدمت شد.
سال ۱۳۵۹ و زمانی که کشور مورد حمله ارتش بعث عراق قرار گرفت، دانشگاه جندی شاپور اهواز بیش از دانشگاه‌های دیگر متحمل صدمات مستقیم و غیرمستقیم شد به طوری که آتش دشمن تا کناره‌های بیمارستان گلستان رسیده بود و عملاً فعالیت‌های متعارف دانشگاه دچار وقفه شده بود. کار به جایی رسیده بود که سه بیمارستان اصلی اهواز به سه هتل شهر که قابل سنگربندی و حفاظت بودند، منتقل و به بیمارستان‌های جنگی تبدیل شدند.
دوایی در ایام جنگ نه تنها میدان را خالی نکرد بلکه فعالیتش در سال‌های دفاع مقدس، برگ زرین جدیدی در تاریخ پزشکی و اورژانس بیمارستانی ایران رقم زد. تریاژ، میراث ارزشمندی بود که دکتر دوایی در روز‌های سخت جنگ از خود به جا گذاشت. به زودی مشخص شد که برای اداره تعداد زیاد مجروحان که یک باره آورده میشدند، نظامات خاصی باید به کار گرفته شود و پرسنل و امکانات باید تحت یک رهبری واحد به بیماران ارائه شود و بدین ترتیب بود که موضوع تریاژ و دسته بندی بیماران برحسب شدت و نوع جراحات توسط او مطرح و الگوسازی شد.
انجام جراحی شهید چمران نیز از دیگر اقداماتی است که منوچهر دوایی در خاطرات خود از ایام طبابت به ثبت رسانده است.
انتهای پیام/ ۱۴۱
