بر اساس خوش‌بینانه‌ترین ارزیابی‌ها، اسرائیل طی نسل‌کشی در غزه، دست‌کم ۱۶۰ روزنامه‌نگار را به شهادت رسانده است. این عددی است که حتی حامیان اسرائیل نیز روی آن توافق دارند. قتل دست‌کم ۱۶۰ فعال رسانه‌ای ظرف ۳۰۰ روز یک رکورد جهانی محسوب می‌شود. در هیچ یک از جنگ‌های تاریخ مدرن جهان این تعداد روزنامه‌نگار کشته نشده است.
اسرائیل سابقه‌ای طولانی در هدف قرار دادن روزنامه‌نگاران دارد. به‌عنوان مثال کمیته حفاظت از روزنامه نگاران (CPJ) در سال ۲۰۲۳ مستندات چند دهه کشتار روزنامه‌نگاران به‌دست رژیم صهیونیستی را گردآوری و منتشر کرد. دیده‌بان حقوق بشر در سال ۲۰۱۲ ثابت کرد که اسرائیل در چهار نوبت روزنامه‌نگاران و موسسات رسانه‌ای را هدف قرار داده است. در جریان این حملات، دو روزنامه‌نگار کشته و بسیاری دیگر مجروح شدند.
به‌عنوان نمونه‌ای دیگر، سازمان ملل متحد سال ۲۰۱۹ دریافت که اسرائیل در سال ۲۰۱۸ به دو روزنامه نگار فلسطینی عمدا شلیک کرده است. اسرائیل در سال ۲۰۲۲ نیز یک روزنامه‌نگار آمریکایی-فلسطینی موسوم به شیرین ابوعاقله را در کرانه باختری به ضرب گلوله به شهادت رساند.
اسرائیل در وهله اول تلاش کرد تا مسئولیت این جنایت را انکار کند؛ یعنی همان کاری که تقریباً همیشه پس از انجام یک جنایتِ بی‌رحمانه انجام می‌دهد. البته شواهد ویدئویی آنقدر زیاد بود که اسرائیل مجبور شد به گناه خود اعتراف کند. با این حال شلیک به خبرنگاری که جلیقه مطبوعاتی و کلاه ایمنی به سر داشت، هیچ عواقبی برای سرباز قاتل به دنبال نداشت.
کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران اعلام کرده که نیرو‌های امنیتی اسرائیل برای شلیک به روزنامه‌نگاران از مصونیت کامل برخوردار هستند. با توجه به چنین زمینه‌ای، کشتار ۱۶۰ روزنامه‌نگار توسط رژیم صهیونیستی ظرف ده ماه اخیر چندان تعجب‌آور نیست. در این میان آنچه شگفت‌انگیز و تکان‌دهنده به نظر می‌رسد، عبارت است از سکوت روزنامه‌نگاران غربی در قبال کشتار همکاران‌شان در غزه.
آیا می‌توانیم برای لحظه‌ای تصور کنیم که اگر یک ارتش دیگر در کمتر از یک سال بیش از ۱۶۰ روزنامه‌نگار را به قتل می‌رساند، روزنامه‌نگاران غربی چه واکنشی نشان می‌دادند؟! دردناک‌تر از همه اینکه روزنامه‌نگاران غربی بار‌ها کوشیده‌اند بر قتل همکاران خود سرپوش بگذارند و آن را به‌عنوان تلفات غیرعمد در یک جنگ مدرن معرفی کنند! اتکای شدید روزنامه‌نگاران غربی به منابع طرفدار اسرائیل، موجب می‌شود که این رژیم از نواخته شدن با صفات رنگارنگ و محکومیت‌های شدید در امان باشد.
روزنامه‌نگاران غربی در موقعیت‌های دیگر نشان داده‌اند که اگر بخواهند واقعاً می‌توانند غوغا کنند و با همبستگی خود فضای سیاسی و رسانه‌ای جهان را به شدت تحت تاثیر قرار دهند؛ همچنان که در ماجرای حمله تروریستی به روزنامه هتاک «شارلی ابد» و قتل ۱۲ روزنامه‌نگارِ آن مشاهده کردیم.
پس از آن حمله، یک رزمایش بزرگ رسانه‌ای به راه افتاد و تمام نهاد‌های روزنامه‌نگاری در غرب برای تمرکز روی این رویداد متحد شدند. در عرض چند هفته هزاران گزارش تولید شد و هشتگ «من شارلی هستم» تا مدت‌ها در فضای مجازی ترند بود. انجمن روزنامه‌نگاران حرفه‌ای آمریکا حمله به شارلی ابدو را «وحشیانه» و «تلاش برای سرکوب آزادی مطبوعات» خواند. خانه آزادی این حمله را وحشتناک خواند و خاطرنشان کرد که این اتفاق، تهدیدی مستقیم برای حق آزادی بیان است. علاوه بر این انجمن قلم آمریکا و انجمن ملی سکولار بریتانیا جوایزی را به شارلی ابدو اهدا کردند و گروه رسانه‌ای «گاردین» مبلغ هنگفتی را برای دلجویی از این نشریه اختصاص داد.
با مقایسه این دو وضعیت، سکوت روزنامه نگاران غربی در قبال کشته شدن دست کم ۱۶۰ روزنامه‌نگار یک فاجعه هولناک است. در آغاز جنگ کنونی، اسرائیل به خبرگزاری‌های غربی گفت امنیت خبرنگارانی را که وارد غزه می‌شوند، تضمین نمی‌کند. از آن زمان تا کنون اسرائیل اجازه ورود خبرنگاران به غزه را صادر نکرده است. علاوه بر این اسرائیل از نفوذ خود در غرب برای هدایت و کنترل روایت‌های خبری به شدت استفاده می‌کند و رسانه‌های غربی نیز اغلب از تاکتیک‌های رسانه‌ای این رژیم پیروی می‌کنند.
به‌عنوان مثال، با افزایش خشم و نفرت مردم جهان علیه اسرائیل در دسامبر ۲۰۲۳، این رژیم گزارش‌های دروغینی از تجاوز گسترده و سیستماتیک علیه زنان اسرائیلی توسط مبارزان فلسطینی در جریان عملیات طوفان الاقصی منتشر کرد. رسانه‌های معتبری مثل نیویورک تایمز برای اینکه از اهمیت خشم فزاینده علیه اسرائیل بکاهند و در عوض داستان تجاوز سیستماتیک به زنان را پرورش بدهند، به شدت تحت فشار قرار گرفتند.
در جریان نسل‌کشی کنونی، رسانه‌های غربی کوشیدند تولید محتوای وسیع در شبکه‌های اجتماعی با جهت‌گیری حمایت از فلسطین را به طور کامل سانسور کنند. هرکس که به آزادی بیان علاقمند باشد باید نگران این وضعیت باشد. با اطمینان کامل می‌توان گفت که تحقیقات رسانه‌ای مستقل و گزارش‌های خبری رسانه‌های غربی در انتقاد از نسل‌کشی رژِیم صهیونیستی انگشت‌شمار بوده است.
در این مدت به استثنای چند مورد، تمام رسانه‌های خبری در آمریکای شمالی و اروپا اصول ژورنالیسم را زیر پا گذاشته و در برابر قتل عام همکاران‌شان در غزه سکوت کرده‌اند. فاصله دور و دراز رسانه‌های غربی با مبانی انسانی چیزی از آرمان‌های ژورنالیستی باقی نگذاشته است. آیا غیر از این است که روزنامه نگاری غربی مُرده است؟!
