گروه فرهنگ دفاع‌پرس - سید محمد نادری، رییس سازمان هنری و امور سینمایی دفاع مقدس و مقاومت؛ هیجده سال است که سینمای ایران مردی را از دست داده که با هنر بی‌بدیلش همواره صدای جامعه در روز‌های پر افتخار دفاع مقدس و پویایی انسان بود؛ رسول ملاقلی‌پور، هنرمندی که سینمای جنگ و دفاع مقدس با آثارش جان گرفت و سینمای اجتماعی از نگرش جسورانه‌اش تکان خورد.
ملاقلی‌پور راهش را از عکاسی آغاز کرد؛ عکاسی که عشقش به روایتگری، او را از لنز دوربین به پشت دوربین سینما کشاند. او که روز‌های پرخاطره‌ی جبهه‌ها را با مستندسازی ثبت کرد و با دل‌سپردن به داستان مردمی که قصه‌شان در خون و خاکِ وطن می‌تپید، به سینما روی آورد. آثار ابتدایی‌اش نظیر شاه کوچک، نشان از نبوغی داشت که به سرعت پله‌های حرفه‌ای و هنری را طی کرد. اما ساخت نخستین فیلم بلند سینمایی‌اش به نام نینوا بود که او را به سینمای ایران معرفی کرد.
ملاقلی‌پور در مسیر خلاقیت و جسارتش توقف‌ناپذیر بود. پرواز در شب، جایزه جشنواره فیلم فجر را از آنِ او کرد و دیگر فیلم‌هایش نظیر افق و مجنون به نقطه عطفی در سینمای دفاع مقدس بدل شدند. او با پناهنده نگاه‌های تحلیلگران سینمایی را متوجه خود کرد، اما شاید اوج اندیشه و هنر او، فیلم ماندگار سفر به چزابه باشد؛ اثری که زمان و مکان را درهم شکست و زخم‌های دیرینه‌ی انسان از جنگ را با زبان تصویر فریاد زد.
کارنامه‌ی هنری ملاقلی‌پور نماد شجاعت در روایت است، چه از جنگ، چه از جامعه و چه از انسان. نسل سوخته و سپس قارچ سمی، روایت‌هایی بودند از آدم‌هایی که در التهاب جامعه می‌سوزند؛ اثری که خودِ ملاقلی‌پور آن را آمیزه‌ای از قوت‌ها و ضعف‌های مسیر پرپیچ‌وخم خود می‌دانست.
میم مثل مادر یکی از واپسین آثار این هنرمند برجسته بود؛ فیلمی که در مرز‌های عاطفه و تراژدی گام برداشت و تصاویری مملو از عشق، ازخودگذشتگی و فداکاری خلق کرد. اما پایان این مسیر با مستند شش گوشه عرش همراه شد؛ مستندی که نشان‌دهنده‌ی عاشقانه‌های او با حقیقت و ایمان بود.
رسول ملاقلی‌پور هنرمندی بود که درد‌های مردم را از دل جبهه‌های جنگ تا اعماق زندگی اجتماعی با هنرش روایت می‌کرد. او هرگز به دنبال رضایت صرف تماشاگر نبود؛ بلکه دغدغه گشودن پنجره‌ای به حقیقت را داشت، حتی اگر آشفتگی، تلخی و نابسامانی این حقیقت، تماشاگر را بنشاند و بعد رهایش کند.
۱۸ سال از فقدان این کارگردان تکرارنشدنی گذشته است. اما رد پای او، همچنان بر قلب سینمای ایران باقی است. سینمایی که با تمام تحولاتش، هنوز نگاه عاشقانه و عمیق این مردِ جسور را کم دارد. یادش گرامی.
انتهای پیام/ 121
