به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سه هفته‌ای می‌شود که دفاع مقدس ۱۲ روزه پایان یافته است، حالا اداره آموزش و پرورش منطقه سه شهر تهران می‌خواهد یادواره شهدای دانش‌آموز و خانواده‌های شهدای مرتبط با آموزش و پرورش را برگزار کند. سه هفته‌ای می‌شود که آستانه اشرفیه شاهد شدیدترین بمباران تاریخ خود است، بمبارانی که به اسم ترور دانشمند هسته‌ای کل خانواده را با بمب تکه تکه کرد، ۱۲ نفر از یک خانواه رد یک لحظه به شهادت رسیدند.
وارد فضای مراسم که می‌شویم در لابی تالار تصاویر شهدای منطقه ۳ آموزش و پرورش و در یک گوشه هم تصاویر همه دانش آموزان و معلمان شهید شهر تهران در این جنگ ۱۲ روزه را گذاشته‌اند. چند دقیقه‌ای باید باشی و ناظر باشی تا متوجه شوی قضیه عکس‌ها چیست.
دو شهید دانش آموز، دو خواهر و برادر شهدای اصلی این منطقه هستند. شهیدان صدیقی صابر. سه شهید دیگر هم ظاهر پدران شهید دانش آموزان شهید منطقه‌اند. تصویر خود شهید صدیقی صابر هم به عنوان پدر سیده محیا و سید حمیدرضا اینجا است.
اما اوج فاجعه ماجرا را باید در انتهای این مراسم می‌بودیم و می‌دیدیم. دیگر کسی از خانواده صدیقی صابر نماینده که تابلوی زیبای یادبود را به‌عنوان خانواده شهید دریافت کند، باقی نمانده است؛ حمیدرضا را تهران در خانه پدری شهید کردند، وقتی کل خانواده برای تدفین او رفتند آستانه اشرفیه، ۱۲ عضو دیگر خانواده را نیز وقتی کنار هم در منزل پدر بزرگ خوابیده بودند، در آستانه اشرفیه به شهادت رسیدند.
اما هشتمین نور آسمان امامت و ولایت در بیانی به فرزند شبیب فرمود، اگر خواستی بر چیزی گریه کنی پس بر جد ما حسین گریه کن. آری مصیبت حسین اعظم مصائب عالم است. حالا که ماجرای کربلا و قیام عاشورا را در ذهن دارم برایم سخت نیست تحمل این فاجعه که دیگر کسی از خانواده صدیقی صابر نمانده تا بیاید و در یادواره شهدایشان از او تجلیل شود، تازه اینجا هنوز کفن شهدایشان خشک نشده، مراسم تجلیل از خانواده‌ها شروع شده، اما آه از دل زینب سلام الله علیها، که هنوز پیکر ۱۸ جگرگوشه از خانواده اش دفن نشده بود که او و حرم آل پیامبر را به اسیری بردند و چه خوب شد که قیام حسینی در پهنه تاریخ ماندگار شد، تا بفهمیم هیچ روزی، چون روز حسین نیست و حوادثی همچون شهادت خانواده صدیقی صابر در مقابل روز حسین هیچ است.
انتهای پیام/ 119
